Van wereldreis tot stedentrip: Melbourne!

Lieve familie en vrienden,

Het was een koude en mistige dag in Beijing, nu alweer meer dan een jaar geleden. Ik was op zoek naar een tempel en moest daarvoor ver reizen. Het kwik lag onder nul waardoor mijn handen en voeten al vrij snel gevoelloos raakten. Na een tijdje reizen in de overvolle metro's stond ik dan eindelijk bij de ingang van de tempel. Op dat moment besefte ik me echter dat mijn plezier volledig was afgenomen en ik verlangde naar rust. In plaats van naar binnen te gaan besloot ik weer terug te reizen naar het huis waar ik verbleef, een uur buiten de stad. Ik heb er nooit spijt van gehad dat ik weg ben gelopen, ondanks dat ik waarschijnlijk nooit meer in Beijing zou komen, maar op dat moment koos ik wat goed voelde. Ik bevind me nu in een vergelijkbare situatie, weliswaar is de impact nu wat groter, maar meer dan ooit weet ik dat ik naar mijn gevoel moet luisteren. En die spreekt heel duidelijk deze keer: dit is voor mij niet het moment om in Australie te verblijven.

Vanaf het moment dat ik het vliegtuig in stapte, had ik het gevoel dat ‘het hem niet zou gaan worden’. Dit was geen twijfel maar een overtuigende kreet door heel mijn lichaam. Vanaf het moment dat ik Australie onder me zag liggen, werd het gevoel alleen maar meer bevestigd. Hier wil ik niet zijn. Het voelde alsof ik helemaal op de verkeerde plek was beland, alsof ik een verkeerde afslag had genomen. Na de volgende bus, trein en metro overstap kwam ik eindelijk aan bij het huis waar ik zou verblijven. Onderweg brandden de tranen in m'n ogen, ik was op. Gelukkig kon ik terug naar de man die mij voor mijn terugkomst naar Nederland, onder hoede had genomen. Een van de eerste dingen die ik tegen hem zei was: “ik denk dat ik hier niet lang ga blijven.” Hij vroeg me hoe ik zo snel een beslissing kon maken, ik was er pas net. Ik was vanwege de 27-uur durende vlucht zo verschrikkelijk moe en bedacht dat een goede nachtrust me vast positievere gedachten zou brengen. Die nacht kon ik nauwelijks een oog dicht doen en lag ik constant te hoesten. Ik voelde dat ik ziek begon te worden, rugpijn, spierpijn en rillingen terwijl het hier behoorlijk warm is. Op dat moment rolden de tranen over m’n wangen. Ik voelde me zo intens alleen, na zes weken zoveel liefde te hebben ontvangen. Waar was ik in godsnaam aan begonnen? Waarom wilde ik mezelf weer in deze vervelende situatie plaatsen? Hier ben ik zo klaar mee, zo verschrikkelijk klaar mee. Ik wil dit niet meer in mijn eentje doorstaan. De periode van solliciteren en huisvesting zoeken in het buitenland is al frustrerend genoeg, laat staan wanneer je ook nog eens alleen bent. De afgelopen zes weken hebben mij bewezen dat ik heel erg van m’n eigen tijd houd, maar heel gelukkig word van mensen om me heen. Als ik hier iemand bij me had gehad, had de situatie ongetwijfeld anders geweest. Maar me weer distantiëren van hetgeen waar ik zo naar verlang, stabiliteit en omringd met fijne mensen, voelt heel counterintuitief. Wat voor meerwaarde heeft dit dan nog? Ik heb al een jaar in een ander land gewoond (overigens zal geen enkel land NZ ooit nog kunnen overtreffen) en ken het systeem en de manier van leven. Alle ‘eerste keren’ heb ik al een keer meegemaakt. Natuurlijk hoeft niet alles altijd nieuw te zijn en kan het geweldig worden om een dergelijk leven nog een keer te ervaren… Maar voor nu heb ik het gevoel dat ik kostbare tijd van thuis misloop. Reizen is een verreiking, maar zou niet de basis van mijn geluk moeten zijn. Thuis is voor mij wel een van de fundamenten voor geluk.

Ik heb geen spijt dat ik hierheen ben gekomen. Het voelt alsof ik bovengrens van decadentie –“oh he, Melbourne bevalt toch niet zo, dan vlieg ik toch gewoon weer terug”- wel heb bereikt. Het is ook de grap van de eeuw want wie verblijft er maar vijf dagen in Australie en besluit op de eerste dag weer naar huis te gaan. Maar weet je wat, het kan me niks schelen. Echt niks. Ik heb geleerd naar mijn gevoel te luisteren, meestal weet ‘ie al lange tijd voor mijn verstand wat goed voor me is. Ik heb de deur geopend, een kijkje genomen en me gerealiseerd dat dit nu niet het juiste moment is. En dat is ook prima. Natuurlijk begon mijn ratio na een tijdje tegen te sputteren en voor ik het wist lag deze in strijd met mijn gevoel. Er zullen altijd genoeg voor- en tegenargumenten zijn en het is moeilijk te bepalen welke het zwaarste wegen. En als je dan al een keuze maakt ga je juist de voordelen van de andere optie inzien. Maar het eerste gevoel zou het moeten winnen. Ratio is soms maar een vervelende betweter die je gevoel vertroebelt. Ik vind het soms griezelig te zien dat vanzelfsprekendheid je soms op een pad kan houden die langzaam af komt te liggen van wat je eigenlijk wilt in het leven. Ik bevond me zo in het ritme van het reizen dat ik er vanuit ging dat ik Australië ook nog ‘even’ mee zou nemen voor lange tijd. Nog maar niet te spreken van de plannen die ik voor na Australië had. Die keuze om terug te keren naar dit land had ik in november gemaakt, maar dat betekent niet dat ik de keuze niet meer ongedaan kan maken. Je moet jezelf in het leven altijd af blijven vragen of je nogmaals voor de situatie zou kiezen waar je nu in zit. Of het nog steeds een keus is die uit je hart komt of dat het voortgeduwd wordt door verwachtingen of keuzes van anderen. Ik kreeg namelijk het gevoel dat de wil om te reizen niet meer puur vanuit mijn eigen verlangen kwam, maar eerder gewoonte en mezelf constant blijven vergelijken met mensen die nog veel langer en verder hebben gereisd. Maar wanneer houdt het dan op? Ik realiseer me nu wel dat het leven echt veel te kort is voor alle dingen die ik nog wil doen. Maar laat ik dan niet kijken naar de dingen die ik allemaal nog niet heb gedaan, maar naar de avonturen die ik wel heb meegemaakt. Ja, met opgeheven hoofd kan ik naar huis. Maar reizen zal ik altijd blijven doen, ik heb de volgende plannen al klaar staan. Bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Om alle decadentie nog even uit de kast halen, ga ik op de terugweg nog ‘even’ langs in Vietnam voor anderhalve week. Ik word er warm ontvangen door een stel waar ik in Shanghai ook bij verbleef. Ik kon het niet laten deze reis nog even absurd af te sluiten. Soms moet je gewoon niet nadenken maar doen. Ik weet niks van Vietnam dus dat gaat vast leuk worden. Mensen moeten af en toe gewoon gekke dingen doen, zo serieus hoeft het leven niet altijd.

Heel veel liefs,

Eveline