Assepoester en de mysterieuze slipper

Lieve familie en vrienden,

Van de parelwitte stranden naar de 'drukte' van de stad Wellington was even wennen. Maar met mijn onvoorwaardelijke liefde voor Nieuw Zeeland kan ik stellen dat ik van het ene paradijs terug in het andere paradijs terecht ben gekomen. Het grootste verschil zit hem in de dagelijkse werkzaamheden. De 15-seconde-durende wandeling naar de eettafel was de grootste calorieverbrander van de dag in Samoa. In Wellington daarentegen ben ik terug in bootcamp en ga ik weer door het leven als schoonmaakster. Maar ik mag niet klagen want deze baan geeft me de perfecte gelegenheid om de gehele dag te dagdromen over het welverdiende luie leventje dat ik had in Samoa. Voor het eerst in mijn leven kon het me geen klap schelen dat ik zo goed als niks van het eiland heb gezien, ik had al genoeg aan de constant veranderende golven die ik vanuit mijn bed kon observeren. Slechts twee meter naast mijn bed kabbelde het kraakheldere warme zeewater. Ik sliep in een hutje met alleen een matras op de houten planken. De eenvoud, heerlijk. Zelfs de pijn vanwege een voedselvergiftiging kon hier niet tegenop. Met een glimlach vertelde ik de eigenaresse dat dit toch wel de beste plek was om te herstellen. De hele dag op m'n bed liggen deed ik toch wel, met of zonder ziekte. Nee, zelfs de rattenbeet in mijn grote teen tijdens het slapen kon mijn stemming niet onderuit halen. De afdruk van de kleine tandjes staan nog in mijn nagel. Amilcar en ik hadden vanwege de vergiftiging exact dezelfde symptomen en dus besloten we naar het ziekenhuis te gaan. Altijd interessante ervaringen in het buitenland. We hadden het geluk dat er net een minister van de kerk op bezoek was in het resort die ons meenam. Na een babbeltje bij de receptie konden we, zonder te wachten, direct door naar de patientenkamer. Ik voelde me er ongemakkelijk bij, we hadden namelijk een wachtrij van enkele uren ontlopen door deze vage connectie. In de patientenkamer ben je nooit alleen. In deze ruimte worden diverse patienten onderzocht, weinig privacy dus. We kwamen er met een zak medicatie vanaf, voor maar liefs anderhalve euro. Ik vraag me dan af hoe akelig veel winst ze in de westerse wereld wel niet maken. De terugreis naar Nieuw Zeeland was weer stressvol als vanouds, dankzij meneer de Argentijn. Het immigratiebureau wilde hem in eerste instantie wederom niet toelaten vanwege het ontbreken van gegevens en tussen het geregel door spendeerde hij geruime tijd op de toillet om zijn eten weer uit te kotsen. Volgens mij functioneer ik beter wanneer ik alleen reis... Of toch niet... Na ruim dertig uur gereisd te hebben kwam ik weer alleen aan in Wellington, op mijn slippertjes en in mn hempje terwijl iedereen z'n winterjas aanhad. Lichte miscalculatie. Ik had gehoopt een 'thuis-gevoel' te krijgen aangezien ik drie maanden in Wellington heb gewoond. Er waren echter ontelbaar veel nieuwe gezichten en het grootste deel van mijn vrienden was reeds vertrokken. Op een of andere manier brak het me op. WEER opnieuw beginnen, weer een nieuwe thuis zien te creeeren. Ik kan me niet heugen dat ik me zo beroerd heb gevoeld sinds het begin van mijn reis. Huilen, alsof er geen rem op zat. Ik voelde me onwijs alleen en wilde alleen nog maar naar huis. Dit was mijn Wellington niet meer.

De kogel was dus eindelijk door de kerk. Om eerlijk te zijn had ik niet gedacht dat ik deze keus zo plotsklaps zou maken, gezien de grootsheid van de beslissing. Het staat nu zwart op wit, zes december kom ik in Amsterdam aan en ben ik na ruim een jaar weer thuis. Sinds het begin van mijn reis vroeg ik me af wanneer dit moment zou komen, wanneer ik de overtuiging zou hebben dat ik beter af ben door (tijdelijk) naar huis te gaan. Veel van mijn reisvrienden zijn me reeds voorgegaan en met grote fascinatie luisterde ik naar hun redenatie. "Maar waarom wil je dan naar huis? Sinds wanneer heb je dit gevoel? Wat zijn je verwachtingen van thuis?" Het antwoord was over het algemeen dat het 'van binnen goed voelde'. Alsof de koek op was, het is mooi geweest. Maar jullie kennen me, ik hou van koek en zorg dat ik altijd genoeg binnen handbereik heb. Voor mij is deze koek dus niet snel op. Het reizen plaatst je in een tal van situaties, lessen en ik kan er doorgaans geen genoeg van krijgen. Ik wil leren en groeien. Enkelvoudig en af en toe leren is echter niet genoeg. Het lijkt soms alsof er nooit een einde komt aan sommige lessen. Hoe vaak zal ik nog op dezelfde manier onderuit gaan en hoe vaak word ik nog met hetzelfde geconfronteerd? Keer op keer, en soms is dat te vermoeiend. Inmiddels heb ik sommige 'repetities' al zo vaak gehad dat ik exact weet hoe ik zal reageren en hoe het mentale proces de daaropkomende weken zal gaan verlopen. Dat maakt gelukkig dat je bepaalde situaties beter kan relativeren. Hoewel mijn reisdrang absoluut zijn eindstation nog niet heeft bereikt, voel ik heel goed aan dat ik het nodig heb even thuis te zijn. Met mensen zijn die er over enkele jaren nog voor me zullen zijn. Niet constant dezelfde dialogen meer, onder andere bestaande uit de vragen: Waar kom jij vandaan? Voor hoe lang ben je hier? Wat wil je hier gaan doen?" Er is geen ruimte meer in het hersendeel dat namen en verhalen onthoudt; het is half afgestorven. Ik heb een grove berekening gemaakt waar uitkwam dat ik vermoedelijk tussen de 1000 en 1500 mensen persoonlijk heb ontmoet in het afgelopen jaar. Mensen benoem ik bij het land waar ze vandaan komen, dat maakt dat er nog maar zo'n 190 namen te onthouden zijn, lekker makkelijk. Maar wees gerust, de namen van familie en vrienden weet ik nog; jullie hebben dus niet de gezamelijke naam 'Dutchie'. Wat kijk ik er onwijs veel naar uit om jullie weer te zien. Het woord 'onwijs' is daarbij een zware understatement. Terwijl ik vandaag terugliep vanuit werk dacht ik aan alle lieve mensen thuis en spontaan begon ik te lachen. Het moet er ongetwijfeld verwarrend hebben uitgezien voor omstanders, maar ik kon m'n geluk niet op. Want wat is er mooier in het leven dan weten dat er mensen zijn die om je geven. Daar kan geen wereldreis tegenop. Tevens realiseer ik me dat ik geen zin heb om verdrietig te zijn. Ik heb het mezelf een aantal dagen gegund, want dat was nodig, maar het is tijd om weer door te gaan. Je kan niet te lang blijven hangen in wat is gebeurd.

Er zijn tijdens het reizen verhalen die soms beter zijn om achteraf gehoord te hebben. Ik heb een vermakelijk exemplaar uit Samoa. Met mijn soms wat naive dromerigheid zie ik een analogie met het verhaal van Assepoester. Tijdens een van de warme nachten in de jungle van Samoa werd ik plotseling wakker. Zoals ik eerder had omschreven sliep ik letterlijk in de jungle en groeiden de planten het bed in. Hoe onvoorstelbaar het ook mag klinken in de tropen, ik had het fris en wilde de lakens over me heen trekken. Ter hoogte van mijn buik lag echter een zwaar rond ding, welke de lakens tegenhield. Ik ben intussen gewend aan beesten (in de letterlijke zin van het woord) in mijn bed en ging er vanuit dat het een van de honden was. Half slaperig probeerde ik het uit bed te duwen, maar al snel kwam ik erachter dat er iets vastzat aan het ronde ding. Sterker nog, er zat een lang slank lichaam aan het ronde ding. Het hoofd dat in mijn bed lag leek langzaam wakker te worden. Compleet onwetend van mogelijk gevaar vroeg ik rustig en met een vriendelijke toon: "Who are you?". Waarschijnlijk niet de meest logische vraag om te stellen in deze situatie, maar met het ontmoeten van zoveel mensen lijkt dit een automatisme te worden. Het lichaam stond op, leek even te moeten acclimatiseren en rende angstig de bosjes in. Wederom riep ik hem na: "Who are you?!", maar de schim heeft deze vraag nooit beantwoord. Lichtelijk verward schudde ik Amilcar wakker en vroeg ik hem of hij de knul ook had gezien. Hij verklaarde me voor gek en adviseerde weer te gaan slapen. Ik dacht nog: "Ha, zo voelt het dus om te hallucineren, interessante ervaring!", maar de slipper die naast mijn bed lag ontkrachtte deze veronderstelling. Ze mogen dan mooi kunnen zingen, maar sommige Argentijnen blijven doetjes. Compleet in paniek opperde meneer dat we het bed direct moesten verlaten om bij in een ander bed te gaan slapen, waar 'De Honden' ons konden beschermen. Ik probeerde hem gerust te stellen en na lange tijd viel hij weer in slaap. Vanaf die nacht bewaakten de schoothondjes en koeien onze bedden en hebben we... inderdaad geen indringer meer gehad. De slipper hield me echter bezig... wie was deze man? Was het net als in Assepoester mijn droomman? Wilde deze mysterieuze man zijn onvoorwaardelijke liefde verklaren in het duister van de nacht? Eerlijk is eerlijk, soms is het leven leuker wanneer je het op een onrealistische manier positief draait. De dagen zocht ik stiekem naar de 'man zonder slippers'. De blauwe slipper bewaarde ik als bewijsmateriaal. Lastig alleen in een land waar werkelijk iedereen dezelfde slippers draagt, waardoor zelfs de vriendelijk lachende oma mijn 'droomman' kon zijn. De enige knul die ik zonder slippers zag lopen, vlakbij ons huis, zwaaide triomfantelijk met zijn machete in de lucht. Bij het passeren keek ik hem vriendelijke doch doorvragend aan. Onze blikken kruisden enkele seconden. De stilte zei mij genoeg, dit moet hem geweest zijn. Dat was het dan... daar liep mijn droomman aan me voorbij. Ik heb hem nooit meer gezien(/hij heeft nooit meer de kans gehad m'n hart te spiezen).

Mijn reislust zal denk ik niet snel verminderen. De onbevangenheid van dit leven is onbetaalbaar. Ik kan gaan en staan waar ik maar wil. Maar voor nu kriebelt het door heel mijn lichaam wanneer ik denk aan de reis naar huis. Het wordt waarschijnlijk een tussenstop, want m'n retourvlucht is reeds geboekt, maar ik weet niet wat voor antwoorden mijn terugkomst me nog meer gaat geven. Wil ik liever thuis blijven en een stabieler leven beginnen? Tijd zal het leren. Voorlopig creeer ik weer even een 'NIeuw-Wellington' voor mezelf en weet je, dat gaat me prima af. Je 'state of mind' kan je altijd veranderen wanneer je de wil hebt.

Heel veel liefs,

Eveline

(Nog inspiratie voor het etenslijstje dat ik door kan geven aan mijn ouders? Wat verlang ik naar tosti's, tompoucen, kazen en spareribs!)