Waar posters tot leven komen

Lieve familie en vrienden,

Terwijl ik dit schrijf lig ik op m’n matras in een fale, een ovalen rieten huisje, op een wit strand. Volgens mij ben ik in een van die overdreven idyllische posters beland waarvan ik altijd beweerde dat de kleuren ongetwijfeld gephotoshopt zijn. Ja, ik drink uit een kokosnoot, en inderdaad word ik geroepen wanneer het ontbijt, de lunch en avondmaal klaar staan, en ja… ik leef in zwemkleding, snorkel tussen het koraal door en slaap driekwart van de dag. Ik vraag me nog steeds af hoe ik hier in hemelsnaam ben beland. Zo schrijf je een afstudeerscriptie, boen je hotelkamers en vervolgens arriveer je in paradijs. Het bevalt wel geloof ik!

Maar genoeg daarover, er is namelijk een hoop gebeurd in de afgelopen week in American Samoa. Mijn vorige reisverslag eindigde namelijk met de angst voor een acht uren-lange kotssessie op de boot. Zo zie je maar dat het hebben van negatieve verwachtingen de reis voorbeeldig kan doen maken. Er bleken bedden op de boot en aldus heb ik bijna de gehele reis geslapen. In de morgen heb ik vanaf het dek het eiland bewonderd, terwijl me een kop koffie werd aangeboden door de kapitein. Aardige kerel. Een week later kwam ik er pas achter dat het verboden terrein was voor passagiers. Blijkbaar gaf ik dus niet de indruk de boot te willen kapen. Kort erna kwam ik er helaas achter dat mijn portemonnee kwijt was. Of ik hem op op de boot of in de stad ben verloren, ik had geen flauw benul. Maar lang wilde ik er niet om rouwen. Het is weer een nieuwe uitdaging om op te lossen. Bovendien kon Amilcar nu alles voor me betalen, prettig! Eenmaal aan land werden we behandeld als koninklijk bezoek. In de McDonalds legden ze nog net geen rood tapijt neer. De medewerkers deden er alles aan om ons verblijf zo prettig mogelijk te laten verlopen. Een van de werkneemsters gaf haar telefoon aan ons zodat we onze host konden bellen. Tijdens dit telefoongesprek werd ons door een andere klant een lift aangeboden naar onze eindbestemming aan de andere kant van het eiland. De gastvrijheid van de Samoans werd ons snel duidelijk. Het land American Samoa is een geval apart. Het was ooit net als Western Samoa, maar helaas sterk beinvloed door de Verenigde Staten. Om deze ‘verwestering’ tegen te gaan is het toerisme compleet uitgeschakeld. We waren vermoedelijk een van de weinige toeristen op het eiland en dus werden we constant toegezwaaid door Samoans van alle leeftijden. Je zou bijna een lamme arm krijgen tijdens de lange busritten. De busritten waren over in algemeen mijn favoriete tijdverdrijf in dit land. Met de harde muziek hoor je ze al van ver aankomen, onwijs handig. De bass drilt zo hard dat mijn trommelvliezen over het eiland zijn verspreid. De Samoans zingen graag over de liefde van hun leven -welke vermoedelijk elke dag wisselt- en aldus brak mijn tandglazuur met elke busrit een beetje meer af. Interessante keus echter om alle liedjes door de computer te bewerken waardoor de stoere gasten net als de smurven klinken. Wanneer je bij de plaats van bestemming bent, trek je aan een touwtje. Lui zijn de Samoans wel want soms moest de bus letterlijk om de tien meter stoppen. Je begrijpt wel dat de busritjes vrij lang duurden… Aan het einde van de busrit gooi je het geld op het dashboard, waar zich een wildernis van briefgeld en munten bevindt.
Enfin, we verbleven bij een Amerikaanse meid die een jaar geleden naar die eiland is verhuisd om als vrijwilligster op een school te werken. Het was prettig om weer even in een huis te leven, hetgeen betekende dat er niet constant insecten rondliepen, er niet overal modder en schimmel lag en er geen honden rondliepen die er met mijn kleding vandoor gingen. Wat een luxe! Omdat ze er pas net woonde waren er echter geen meubels en dus zaten we altijd op de stenen vloer. ‘s Avonds hadden we vaak bezoek van haar Samoan vrienden. Allen gedenkwaardige knullen. De mannen in dit land zal ik niet snel vergeten, vanwege hun excentrieke uitspattingen. Zo is het bijvoorbeeld compleet geaccepteerd dat mannen hun gevoelens uiten. Je zal ze tijdens romantische films als eerste zien huilen, want ze zijn verliefd op de liefde. Dansen en zingen is hun passie en ze zijn er nog verrekte goed in ook. Nagellak, kettingen, hartvormige oorbellen en glitter diadeems… allen items die terug te vinden zijn in de mannelijke outift. Tegelijkertijd zijn het de mannelijkste mannen die ik ooit heb gezien. Onwijs lang, gespierd en zelfverzekerd. Ik ben er nog niet over uit of ik hier mijn droomman zou kunnen vinden. Helaas heb ik echter een aantal 15 tot 18-jarige harten moeten breken tijdens m’n bezoek aan de middelbare school. Chaos in de klas want er waren twee buitenlanders! Met de Samoan romantici duurde het niet lang voordat de”‘I love you’s” and “I miss you’s” om de oren vlogen. Omdat ik niet de koude-bitch-van-het-noorden wilde zijn heb ik maar heel vaak gezegd dat ik ze ‘heel erg lief’ vond. De Samoans leven wat mij betreft in een grote bubbel. Voor diegene die de Truman Show hebben gezien, kunnen zich vast een beetje voorstellen wat ik ermee bedoel. Het enige dat ze kennen is hun piepkleine eiland, welke de meesten nooit zullen verlaten. Ze hebben geen kennis van de overige continenten, dus wanneer men over andere landen spreekt beschrijven ze het als ‘off-island’. Ik heb vermakelijk geluisterd naar de verhalen van de knullen die voor het eerst een roltrap zagen en volledig onderuit gingen omdat ze niet wisten hoe het werkte. Of stoplichten op straat, welke hen totaal niet tegenhielden om over te steken. Terwijl ik foto’s van familie en vrienden liet zien, keek een van de knullen verwonderd naar onze bleke huiden terwijl hij zei: “they’re just like human beings!”. Vaak genoeg duwden ze hun vingers op mijn verbrande huid omdat ze gefascineerd waren door de kleursverandering vanwege de bloeddoorstroming. Soms voelde het alsof ik op een andere planeet was beland. Het land schijnt langzaam te veranderen. Nog steeds ben ik er niet over uit of het een goed of slecht iets is dat de VS zo’n grote invloed heeft gehad op dit land. De inheemse cultuur verdwijnt langzaam en er heerst een grote vervuiling. Voorheen werd alles gemaakt van natuurlijke producten waardoor het geen probleem was dat al het ‘afval’ op de grond werd gegooid. Met de komst van de westerse plastic-wereld is dat anders. De mensen hier zijn zich er niet van bewust dat plastic niet zomaar verteert. Tegelijkertijd is de economie op weg geholpen door de VS. Maar wat is kostbaarder? Een prachtige cultuur waar iedereen op een natuurlijke manier z’n leven leidt, of de komst van moderniteit en voorzieningen? Wat mij betreft verdwijnt er iets heel puurs. Maar ik vrees dat dat overal ter wereld zal gebeuren.

De terugreis naar Western Samoa was in vele facetten bizar. Wederom werd mijn geduld op de proef gesteld door de Argentijnse relaxtheid. Terwijl ik klaar stond voor vertrek wilde meneer nog ‘even’ zijn facebookberichten beantwoorden. En meneer heeft aardig wat vrienden dus een half uur later liepen we eindelijk de deur uit. We kwamen net op tijd bij de boot aan, waar de mensen reeds aan het inladen waren. Amilcar wilde ons geld wisselen bij de bank en koos daarvoor de bank die het verste weg lag, Joost mag weten waarom. “Vijf minuten!” zei hij, terwijl hij mijn verontruste gezicht zag. Mijn Hollandse brein begint te disfunctioneren wanneer mijn tijdschema in de war raakt, en dat weet hij maar al te goed. Terwijl ik neurotisch aan het ijsberen was, zag ik de heel langzaam tijd voorbij tikken. Inmiddels heb ik geleerd dat vijf minuten in Argentinie doorgaans viervoudig vermenigvuldigd moeten worden, maar hoe lang kon geld wisselen duren? Intussen was iedereen al door de immigratiedienst gecontroleerd en waren ze van plan te sluiten. Nog steeds geen Argentijn te bekennen. Wederom begon ik te vloeken en raakte ik lichtelijk in paniek. Besefte hij zich verdomme wel dat hij met een licht autistische Nederlander aan het reizen was? Er was nog een optie over en deze werkt bijna altijd. Met grote betraande ogen liep ik naar de politie en immigratiedienst en piepte ik dat hij er bijna aan zou komen. Ze vroegen of het mijn echtgenoot was, en om het verhaal dramatischer te laten lijken bevestigde ik deze leugen. Voor het eerst in mijn leven was ik even getrouwd. Het huwelijk duurde acht uur. Intussen was er een andere familie bij betrokken die een van hun dochters naar de bank stuurde om overal zijn naam te roepen. Ik hield het niet meer en was in staat de hele boot de grond in te stampen. Veertig minuten later kwam Amilcar aanrennen en ik zag zelfs stress op zijn gezicht. Opluchting alom want we konden nog op de boot! Met fronsende wenkbrauwen liet de immigratiedienst ons door. Toen Amilcar vroeg waar ik al ons eten had gelaten, realiseerde ik me opeens dat de honden, die al die tijd om mee heen liepen, de gehele tas met eten op hadden gevroten. In mijn extase had ik dit niet eens door. De fles water hadden ze vriendelijke laten liggen. Fantastisch… Na een golf van frustratie kwam er stiekem een glimlach op m’n gezicht. Ach wat… ik ben in paradijs en heb niks te klagen. We waren blij dat we pannenkoeken met spek op hadden voor ontbijt want de rest van de dag zouden we geen eten meer hebben. Zal je net zien dat op dat moment de Samoans hun rijkelijk gevulde lunchboxes openden en de aroma’s onze hongerige lichaam vulden. Tijdens de tocht werden we echter beloond met een springende walvis uit het water en dolfijnen die onze boot begeleidden. We deden kort een Titanic scene op het puntje van de boot en genoten van de ondergaande zon, terwijl er bliksemflitsen aan de horizon voorbij schoten. Op dat moment riep een Samoan mijn naam: “Eveline! Eveline Stoker!” Met lichte verbazing liep ik naar hem toe en zag ik hem met mijn portemonnee. Hij vertelde ironisch genoeg dat er helaas geen geld meer inzat. Hoe kon hij weten dat er uberhaupt geld inzat dan? Ik kon er alleen maar om lachen, hij moet er vast een aantal lekkere biertjes op hebben gedronken. Ik vond het al bizar genoeg dat ik tien dagen later op deze schunnige plek op de boot mijn portemonnee terug zou krijgen. Die nacht heb ik goed geslapen. Het zijn deze momenten die een reis bijzonder maken. Op de momenten zelf vraag je je soms af waarom je in godsnaam ook alweer kan genieten van deze avonturen, maar achteraf kijk je er met een glimlach op terug. Een ding is zeker, ik houd van de Nederlandse punctualiteit. Reizen in derdewereld landen leveren uiteindelijk de meest gedenkwaardige herinneringen op. Als je klaar bent voor avontuur dan ligt Samoa rustig op je te wachten. Over rustig gesproken, ik zal eens vanuit m’n bed de zee inrollen. Dan lijkt het nog alsof ik iets nuttigs doe.

Heel veel liefs,

Eveline