Op zoek naar huis

Lieve familie en vrienden,

Het is de nacht voor mijn vertrek naar huis. Het aftellen is nu overgegaan in uren. Niet dat ik er constant zo bewust mee bezig ben, want daar is het idee nog te onwerkelijk voor. Het idee dat ik over twee dagen op mijn eigen bed zit, gaat er nog niet helemaal in. Alsof ik me in een soort tussenstop bevind, tussen mijn nieuwe en oude thuis. Wellington heb ik een aantal dagen geleden achter me gelaten. Alleen al bij de gedachte aan deze stad word ik warm van binnen. Ik zou uren kunnen vertellen over deze stad en hoe het mijn hart heeft veroverd, maar eigenlijk horen de credits naar mijn Welly-vrienden te gaan. Ik heb lang gedacht dat het een verkeerde keus was om terug te keren naar deze stad. Soms moet je herinneringen laten voor wat ze zijn. Maar nu ik erop terug kijk, is de afgelopen periode een bijzonder waardevolle geweest. Ik heb NZ op haar hoogtepunt achtergelaten. Al die lieve mensen… Ja, al die lieve vrienden. Het is vreemd om een wereld achter te laten waarvan je weet dat je het nooit meer terug zal vinden in dezelfde context. Alsof ik wakker word uit een droom en er totaal geen controle meer op kan hebben. Slechts een mooie herinnering, een vlaag die aan me voorbij is gegaan. Al wachtende op het vliegveld staarde ik naar buiten, en betrapte ik mezelf erop betraande ogen te hebben. Ik was niet verdrietig om mijn vertrek, zeker niet, hoe kon ik verdrietig zijn om het hebben van zo’n mooie ervaring? Nee, die traan die over mijn wang rolde was van blijdschap en dankbaarheid. Nieuw Zeeland… lieve Nieuw Zeeland… ik heb er gewoon geen woorden voor.

Terwijl ik dit schrijf zit ik op mijn bed in een buitenwijk van Melbourne. Bij aanvang van mijn reis was het mijn doel om bewijs te vinden voor de goedheid van de mens. Die goedheid heeft me nu in huis genomen. Via Couchsurfing heb ik contact gelegd met een Wellingtonian van een jaar of 60. Deze man heeft bijna de gehele wereld bezocht, en dat is te merken uit zijn manier van denken. Hij kent mij niet, maar heeft me wel in huis genomen en een eigen kamer gegeven. Ik krijg ontbijt, lunch en avondeten. Wanneer ik hem vraag of ik hem kan helpen, zegt hij dat ik hem help door mee te eten. Hij verwacht geen geld of andere vorm van vergoeding. Gezelligheid in huis, dat is waar hij waarde aan hecht. Het is een bewonderenswaardige man waar ik uren lang gesprekken mee voer. Hij zet me aan het denken, bijvoorbeeld over onderwerpen als immigratie, oorlogen, geschiedenis en waar je je geluk uit haalt. Op een of andere manier lijkt alles opeens zo vanzelfsprekend. Hij heeft me doen inzien dat de wereld van iedereen is, iets wat niemands eigendom is en wat we daarom delen. Waarom klagen over immigranten in een land? Heb je als inwoner recht om anderen buiten te sluiten? Het feit dat ik reis heeft me anders doen nadenken over dit onderwerp. De rollen zijn nu omgedraaid, waarbij ik de immigrant ben met de laagst betaalde baantjes. Maakt mij dit een minder mens? Kunnen mensen nu op mij neerkijken? Ik dacht het niet. Het heeft me een hoop discipline en kracht gekost om hier te komen en een nieuw leven op te bouwen. Hetzelfde geldt voor zoveel immigranten die naar Nederland zijn gekomen, mogelijk met een goede educatie in het thuisland. Ik bewonder dergelijke mensen, ze geloven namelijk dat er meer mogelijk is zolang je maar de wil en hoop hebt.

Terwijl ik door Melbourne heen loop, probeer ik me in te beelden hoe het zou zijn om hier te wonen. Ik bekijk de stad anders dan wanneer ik hier als toerist heen had gekomen. Welke wijken zijn leuk, wat zijn de werk mogelijkheden en de bereikbaarheid? De overgang van een thuis in Wellington naar deze zoektocht in een nieuwe stad is groot…Ik heb nog nooit in zo’n grote stad gewoond. Een stad van vier miljoen mensen. Hoewel ik hier een aantal contacten heb, voelt het alsof ik weer helemaal bij nul begin. Een nieuw bed vinden, nieuwe baan, bankrekening en BSN nummer, nieuwe vrienden, nieuwe favoriete plekjes…Maar ik heb dit proces intussen al zo vaak meegemaakt dat ik weet hoe ik hiermee om moet gaan. Het geeft een gerust gevoel, want waar dan ook ter wereld, ik weet dat ik mezelf kan redden. De wereld is zo eng niet. Waarom zou je je binden aan dezelfde vastigheid voor altijd, wanneer je deze vastigheid op zoveel mooie plekken kan vinden? Ik woon liever in tien vervelende plekken om er vervolgens achter te komen dat mijn oorspronkelijke thuis het fijnste is, dan in een routine van vanzelfsprekendheid terecht te komen. Mijn nieuwsgierigheid in de wereld is te groot om me te binden aan een vaste plek.

Over twee dagen zal ik aankomen in Amsterdam. Ik heb al zo vaak nagedacht over hoe het moet zijn om weer thuis te zijn. Wat is het eerste dat ik zou doen? Door het huis rennen om alle kamers weer te zien? Gewoon zien hoe alles eruit zag? Of ga ik liever op de bank zitten om alles te laten bezinken? Waar begin ik met vertellen wat er allemaal is gebeurd? Waarschijnlijk komen alle verhalen niet eens aan bod, want wat maken ze eigenlijk uit? Niemand die het zal begrijpen zoals ik het doe. Verhalen die misschien voor altijd in mijn gedachten blijven, mij bezig zullen houden wanneer ik aan het dagdromen ben. Ik weet dat deze reis me heeft veranderd, maar op wat voor manier kom ik waarschijnlijk pas te weten wanneer ik weer thuis ben. Zo’n geleidelijk proces maak je zelf niet bewust mee. Ik kijk uit naar het weerzien van iedereen. M'n liefste ouders, broer, schoonzus, opa en oma, familie en al m'n fantastische vrienden. Gewoon het terug zijn in mijn veilige en vertrouwde omgeving. Mensen die mij kennen, waarbij ik ze alleen maar hoef aan te kijken om aan te geven hoe ik me voel. Afgezien van alle mensen, ben ik meer dan ooit benieuwd naar de Nederlandse manier van leven. Waarom doen wij dingen op een bepaalde manier en wat voor ideeën houden wij erop na? Ik ben oprecht benieuwd naar Nederland.

Ik heb vernomen dat het heeft gesneeuwd en eigenlijk is hiermee voor mij een wens uitgekomen. Kom maar op met die Siberische temperaturen. Niets is gezelliger dan met fijn gezelschap voor het raam thee te drinken met chocola erbij. Staren naar buiten, terwijl binnen de kaarsjes branden. Oh Nederland… je bent me d’r eentje.

Nog maar heel even,

Liefs.