Van Nieuw Zeeland naar Nieuw Nederland

Lieve familie en vrienden,

Daar zit ik dan in mijn eigen kamer, omringd door al mijn spullen. Mijn eigen spullen. Van sommige dingen was ik al lang het bestaan vergeten. Vreemd om weer een bezit/troep te hebben na een jaar lang uit een tas te hebben geleefd. De televisie is nog steeds niet aangesloten en staat naast de rest van de apparatuur stof te vangen. Veel spullen lijken een nieuwe betekenis te hebben gekregen; of anders gezegd, hun betekenis hebben verloren. De wereldkaart die ik op mijn eerste dag direct boven mijn bed heb gehangen, krijgt mijn meeste aandacht. Soms staar ik er uren lang naar, nadenkend over wat voor veranderingen zich allemaal hebben plaatsgevonden en hoe afstand en tijd maar relatief zijn. Voor mijn vertrek is mij vaak verteld dat er voor mij veel zou veranderen tijdens het reizen, maar alles thuis hetzelfde zou blijven. Niets is minder maar. Dit is Nederland 2.1 en ik moet zeggen dat die goed bevalt.

Ik heb lang nagedacht over het moment dat ik zou aankomen in Nederland en mijn familie en vrienden zou weerzien. Nog nooit ben ik met zoveel enthousiasme door een deur heen gelopen. Tijdens alle reizen in het afgelopen jaar zijn er nooit mensen geweest die mij op kwamen halen. Dat was soms wel een eenzame bedoeling, met name wanneer je andere mensen elkaar van geluk in de armen zag vallen. Maar deze keer was het mijn beurt. Er stonden nog meer vrolijke gezichten op me te wachten dan ik van te voren had kunnen fantaseren. Ik was weer thuis, wat een heerlijk gevoel. En eerlijk gezegd voelde het alsof ik nooit was weg geweest. Alsof ik een jaar lang mijn ogen dicht heb gehad en me in een lucide droom bevond. Voor mijn gevoel werd ik uitgeslapen wakker op een warme lentemorgen.

Dat mijn terugkomst mijn gedachten zo in de war zou gooien had ik van tevoren echter niet aan zien komen. Ik had altijd gedacht dat de grootste veranderingen tijdens mijn reis zouden plaats vinden, maar het weerzien van alle mensen en het gevoel van thuis zijn, hebben wellicht voor evengrote verschuivingen in mijn denkpatroon gezorgd. Een jaar lang heb ik in een andere cultuur geleefd en me gemengd met een groep mensen die hun leven hebben gericht op reizen. Stabiliteit was een eng concept waar we ons ooit in de toekomst pas mee zouden mengen, want ‘het nu’ was veel belangrijker. De wonderen van de wereld ontdekken, het gevoel hebben met ‘een groter iets’ bezig te zijn, simpelweg genieten maar tevens ‘grote vragen’ beantwoorden. Elke dag was je bewust bezig met de keuzes die je aan het maken was; “Waarom doe ik waar ik nu mee bezig ben?”. Natuurlijk hadden we daar niet altijd een antwoord op, maar de motivatie om door te gaan was altijd groot. Verveling werd opgelost door het roer compleet om te gooien en te verhuizen naar een nieuwe stad. Opnieuw beginnen, keer op keer. Alsof je constant een nieuw leven kon uitzoeken. Soms voelde het alsof ik me in een ‘trial-versie’ van de echte wereld bevond, waarin ik alles kon proberen en zoveel fouten kon maken als ik wilde of nodig had. We leefden allen in dezelfde wereld en begrepen de voor- en nadelen van dit onbevangen leven. Ik voelde me er heel erg thuis. Maar blijkbaar kan je je thuis voelen in twee werelden die haaks staan op elkaar. Nederland en al haar georganiseerde structuren, dat is waar ik vandaan kom en waar ik me tevens op mijn gemak voel. Controle proberen uit te oefenen over de toekomst en daardoor een zekere vorm van vastigheid te verkrijgen. Stabiliteit nastreven, iets waarvan ik onterecht dacht dat het me verafschuwde. Maar bovenal de mensen, het zijn de mensen die maken dat ik me onderdeel voel van het fijne en veilige systeem. De vastigheid staat me heel erg aan. Wetende dat je in vriendschappen kan investeren omdat ze er vermoedelijk over jaren nog zijn. Ik ben alles opnieuw gaan waarderen omdat ik er nu veel beter de waarde van inzie. Wat is Nederland een onwijs goed land om in te leven. Om jullie niet in een shocktoestand te praten zal ik maar niet vertellen hoe leuk ik Rotterdam nu vind. We mogen dan niet de overweldigende natuur hebben van Nieuw Zeeland, maar waar dit land wat mij betreft in uitblinkt is de gezelligheid van alle dorpen en steden. Geen land als Nederland. Ik voel voor het eerst een beschaafde vorm van trots wanneer ik naar de oude huizen, grachtjes en molens kijk. Schitterend. Dat dit moment nog zou komen had ik niet verwacht. Maar ik ben er dankbaar voor, ik ben heel blij dat ik een echte thuis heb waar ik trots op kan zijn.

Morgen vertrek ik naar Melbourne en om eerlijk te zijn heb ik lang overwogen of ik de vlucht zou nemen of niet. Na het verblijf thuis is het moeilijk weer afscheid te nemen en de stap te zetten alles weer om te gooien. Menig mens zou enthousiast worden van het idee naar Australie te reizen, en daarom verbaast mijn gebrek hieraan. Ik was altijd zo reislustig en had nog een ellelange lijst van landen die ik wilde bezoeken. Waar is mijn drijfveer gebleven? Maar ik wil het een kans geven, dat is het minste dat ik kan doen. De vlucht heb ik al betaald en gratis verblijf heb ik via couchsurfing kunnen regelen. Het enige dat ik hoef te doen is in het vliegtuig te stappen. Omdat ik een bedrag van minder dan vier getallen meeneem, zal ik direct op zoek moeten gaan naar een baan. De CV’s liggen dus al klaar om te verspreiden door de hele stad. Deze verpletterende CV gevuld met lullige baantjes zal zich gaan uitbreiden. Het voelt weer als een aantal stappen terug. Maar ik snap ook wel dat het terug nemen van een aantal stappen me op langere termijn verder vooruit kan brengen. Het idee dat ik het eerst moet ondergaan is echter griezelig. Maar ik weet dat als ik iets wil, ik er alles voor zal doen om het voor elkaar te krijgen. Ik wil kunnen genieten in Australie, dat is voorlopig mijn doel. Daarvoor zou ik niemand nodig moeten hebben, iedereen moet zichzelf namelijk kunnen voorzien van geluk. Een ding is zeker en dat is dat ik altijd naar mijn gevoel zal luisteren en zodra de reis niet meer als een meerwaarde aanvoelt, ik de eerste vlucht naar huis zal nemen. Moge dat over drie weken zijn of een jaar. Ik weet het niet. Echt niet. In Samoa vroeg een man aan me: “wanneer heb je dan genoeg gereisd?”. Die vraag blijft door mijn hoofd spoken, want wanneer is iets goed genoeg geweest? Bovendien is het soms makkelijk te bepalen wat je niet wilt in het leven, maar moeilijk te beslissen wat je wel wilt. Ik ga het echter anders aanpakken dan de eerste keer in Nieuw Zeeland… Mijn hakken, jurkjes en parfum gaan mee. Oh man, deze overbodige luxe is mij goed bevallen. De Iphone en videocamera daarentegen blijven thuis. Tja, prioriteiten veranderen in het leven.

Ik wil iedereen bedanken voor de afgelopen weken. Helaas heb ik niet iedereen meer kunnen zien en dat spijt me. Maar ik weet dat er nog heel veel mooie momenten gaan komen waarin ik het kan inhalen. Met een warm gevuld hart zal ik morgen een nieuw avontuur aangaan. Bedankt dat ik heb mogen herontdekken dat er niets mooier is op deze wereld dan het zijn met mensen waar je van houdt, hoe cliché dat ook mag klinken, maar daar kan geen Grand Canyon of Milford Sound tegenop.

Tijd is maar relatief, dus tot snel.

Heel veel liefs,

Eveline