De kleine bubbel genaamd Samoa

Mahola familie en vrienden,

Western Samoa, het is slechts vier uur vliegen van Nieuw Zeeland, maar het voelt alsof ik het einde van de wereld heb bereikt. Het hoofdstuk van NZ is nu echt afgesloten na bijna tien maanden in dit land te hebben gewoond. Ik had verwacht dat ik dit land met tranen zou verlaten, maar deze zijn tot nu toe uitgebleven. Teveel positieve stimuli die m’n aandacht er vanaf houden denk ik. Een andere mogelijkheid is, is dat ik eindelijk het punt heb bereikt waarop ik puur kan genieten van het moment zelf, en niet kan treuren om wat is geweest. Want waarom verdrietig zijn wanneer je een geweldige tijd heb gehad, al wetende dat er nog zoveel meer achter de horizon ligt. Ik ben dankbaar voor alle ups en downs die ik er heb meegemaakt. Enfin, jullie weten intussen al wel welke plek NZ in m'n hart heeft ingenomen, dus laat ik vertellen over Samoa.

Zo’n twee weken geleden heeft de Argentijn Amilcar, waar ik eerder over heb geschreven, besloten met me mee te gaan naar Samoa. Prima, want met gezelschap geniet je vaak toch meer dan wanneer je alleen bent. Laten we zeggen dat je de reis intenser meemaakt met de free spirit van een Argentijn, mozesmina. Als Nederlander heb ik alles keurig georganiseerd voor vertrek, maar ik was even vergeten dat andere nationaliteiten daar iets relaxter in zijn, Zuid Amerikanen met nadruk. Zeven uur in de morgen stond ik bepakt voor m’n hostel, maar geen Argentijn te bekennen. Na twintig minuten te wachten besloot ik maar zelf naar het busstation te gaan, waar ik al scheldend en stressend om me heen keek op zoek hem hem. Twee minuten voor vertrek kwam hij in een rustig tempo aanlopen. Ik was compleet in de zenuwen want met het missen van deze bus, zouden we de vlucht naar Samoa ook missen. Zucht, hij kon er vermakelijk om lachen en ik gelukkig achteraf ook. Op het vliegveld kwam hij erachter dat hij Samoa niet inkon zonder een retourvlucht, welke hij uiteraard niet had geboekt. “Waar zal ik heen vliegen naar Samoa?” vraagt meneer ontspannen. “Doe maar Auckland, is het goedkoopst”. En zondoende is het probleem opgelost en kan hij met een gerust hart Samoa in. Hoe verrekte saai moet het dan wel niet zijn om met mij te reizen? Netjes in een mapje laat ik al m’n georganiseerde gegevens zien. Structuur, dat heb ik van Nederland uit wel meegekregen. Na een reis van zo’n 32 uur totaal kwamen we aan op de plaats van bestemming in Aleisa, een gehucht in Western Samoa. Op een of andere manier raak je gewend aan zulke lange reizen. Slapen in de bus, op het vliegveld, bij MC Donalds, in het vliegtuig and so on. Inmiddels ben ik al zo bekend met het vliegveld in Auckland dat ik weet waar een heerlijke douche te vinden, om weer een half uur te overbruggen. Met een zwarte spijkerbroek aan en Amilcar met z’n winterjas, stapten we de oven van Samoa in. Op het vliegveld, welke slechts een kleine open ruimte is werden we opgewacht door vier mannen die op de ukulele de vrolijkste klanken van het land lieten horen. Uiteraard namen we niet de taxi maar de lokale bus naar de hoofdstad. Beiden hebben we geen zin om de toerist uit te hangen. Tijdschema’s kennen ze hier niet en dus wacht je voor onbepaalde tijd langs de weg tot de houten bus aan komt rijden. Serieus, de bus lijkt net een uitvergrootte versie van een houten speelgoed bus, inclusief alle kleurtjes. De feestmuziek knalt uit de spiekers en de knipperende lichtjes volgen het ritme. Wanneer er geen ruimte meer is in de bus, gaan de Samoans zonder enige schaamte op je schoot zitten. Een grote familie zijn we op deze aarde, dus waarom niet. Onderweg zwaai je constant naar alle Samoans die uitgestrekt in de schaduw liggen ‘te werken’. Met deze hitte begrijp ik dat. Snel werd duidelijk dat het tempo in dit land iets anders is dan ik gewend ben. Prachtig. Het is een derde wereld land en je hoeft er niet veel moeite voor te doe om dit te herkennen. Houten huisjes zonder muren waar de kinderen in gare kleding in de tuin om zich heen staren, verwonderd door buitenlanders in een bus. ‘Palangi’, dat is wat ik nu ben. Omdat alle huizen open zijn kijk je regelrecht de woonkamer in. Dit is voor mijn eigen verblijf hetzelfde. Een half uur buiten de stad, midden in de jungle, staat een dak. Ja zoals ik het zeg, een dak want muren zijn er niet. In deze condities is het logisch dat het binnen de kortste tijd een vieze bende is. Hygiene heb ik al snel aan de kant geschoven, anders word ik gek. De ‘fale’ waar ik in slaap heeft een plastic doek als dak en rieten flappen hangend aan de zijkant, zodat er nog enige vorm van privacy is. Kippen en honden lopen gerust naar binnen en een meter naast m’n bed grazen de koeien. De godganze nacht kukelekuren de hanen, wachtend op de opkomende zon. Elke nacht droom ik dus over hanen, hopende dat ik heel snel in de gewenningsfase kom. Amilcar droomt zelfs dat hij stenen naar de hanen gooit. Sinds twee weken is er elektriciteit in het huis (niet in de slaapkamer, deze ‘daken’ staan los van elkaar) en dus hebben een lamp voor in de avond. Wat een luxe. Verder is er alleen koud water. De douche, welke 150 meter verderop in de jungle staat, is niet verlicht. Daar ben ik blij mee want daardoor zie je niet constant de gigantisch grote spinnen, salamanders en overige insecten rondkruipen (de insecten lijken hier een soort vergrotingstoverdrank in hebben genomen, bizar). Het eten plukken we zelf van de bomen, en zodoende eet ik voor ontbijt, snack, lunch en avondeten voornamelijk kokosnoot, bananen en papaya’s. De restanten kan je hier gewoon op de grond gooien want we leven in de jungle. Daar moet ik nog even wennen. Gedurende de dag werken we voor accommodatie en eten en dit is zwaar zoals ik verwacht had. De zon brandt door merg en been en schouderklopjes kunnen me vanwege de verbranding al doen piepen van de pijn. Ik heb altijd al de wens gehad om mee te doen aan het programma Expeditie Robinson en met dit verblijf kan ik zeggen dat deze wens in vervulling is gegaan. Ik geniet van de primitiviteit en de eenvoud van het leven op een boerderij in de jungle. Je moet jezelf vermaken, zonder computer of telefoon. Voor internet moet ik naar de stad. Het eerste kwartier was ik in staat de computer uit het raam te gooien, want het openen van een email duurde al enkele minuten. Maar al snel herinnerde mezelf eraan dat ik in Samoa ben, een land waar het woord ‘stress’ nog niet is opgenomen in het woordenboek. Mijn host leert me onwijs veel over deze cultuur, welke verder afstaat van mijn eigen dan ik ooit had verwacht. Nu al heb ik zoveel bij geleerd. Elke keer met het bezoeken van een ander land, word je je meer bewust van thuis. Wat is de wereld divers en wat ben ik ongelofelijk blij het van dichtbij mee te mogen maken. Het is waardevol om in de meest uiteenlopende condities te hebben geleefd. Het doet je beseffen wat je thuis hebt. Maar heeft de luxe van thuis eigenlijk wel zoveel meerwaarde? Ik kan niet zeggen dat ik me ongelukkiger voel in rommel, viezigheid en zonder faciliteiten. Je leert je snel aanpassen aan de omstandigheden waarin je leeft. Ik verblijf hier vijf weken voordat ik terug ga naar het moderne leven in een backpacker in Australie en ik weet zeker dat ik hier nog een hoop ga meemaken. Ik kan niet wachten, kom maar op!

Heel veel liefs van een gelukkige reizigster :)

Eveline