De grootste vraag van Ufalina

Lieve familie en vrienden,

Intussen is alweer anderhalve maand geleden dat ik mijn vorige verslag schreef. Het voelt als een eeuwigheid geleden, ook al is er in de tussentijd vrij weinig gebeurd. Ja, het relatief ‘normale’ leven is voor mij ook begonnen in de hoofdstad Wellington. Een vaste baan, een vaste woonplek, m’n vaste supermarkt, m’n vriendenkring en zelfs m’n vaste Irish Pub. Altijd heb ik geroepen dat ik geen stadsmens ben, maar misschien moet ik daar op terug komen. Elke morgen wanneer ik naar m’n werk loop heb ik de grootste glimlach op m’n gezicht wanneer ik om me heen kijk naar de gebouwen, mensen en de opkomende zon. De stad kleurt warm oranje wanneer de zon ‘s avonds weer onder gaat. Vooral op dat soort momenten realiseer ik me hoe gelukkig ik ben. Wellington is ‘mijn’ stadje geworden. De straten die nog geen twee maanden geleden als afstandelijk aanvoelden, ken ik nu als m’n broekzak. Elke dag kom ik dezelfde mensen tegen op weg naar m’n werk. En ik ben onderdeel van deze structuur. Heerlijk. Intussen kan ik echter de weken van mijn verblijf aftellen. Niet alleen verlaat ik de stad, tevens verlaat ik het land, na hier tien maanden te zijn geweest. Hoewel ik nu nog in weken kan tellen, realiseer ik me dat dat snel over zal gaan in dagen. Al een tijd kijk ik uit naar een nieuw avontuur in een ander land. Helemaal bij nul beginnen. Maar naarmate die deadline meer nadert, besef ik me dat Nieuw Zeeland het mooiste is dat me ooit is overkomen en dat het toch wel dubbel voelt om dat af te sluiten. De herinneringen die ik hier heb zijn onbetaalbaar. Sinds m’n elfde is het altijd m’n grootste droom geweest om hier te wonen. Lange tijd was het m’n overtuiging om deze droom slechts als droom te laten, uit angst dat het nooit zo goed zou worden als ik kan fantaseren. Soms moet je immers dingen laten voor wat ze zijn. Maar in dit geval hebben m’n ervaringen mijn dromen overtroffen, zonder twijfel.

Binnen vier weken zit ik in Western Samoa, een van de kleine eilandgroepen in de Stille Oceaan. Een soort Fiji, maar dan zonder het overdadige toerisme. Daar zal ik op een boerderij gaan werken. Sinds enige tijd merk ik dat het mijn wens is om niet naar een land te gaan als toerist, maar om het te beleven als een inwoner. Constant heen en weer reizen is leuk, maar hoe gek het ook klinkt, dat gaat voor mij op een gegeven moment vervelen. Elke dag een nieuw bed, nieuwe mensen, nieuwe omgeving. Reizen is over het algemeen een oppervlakkigere manier van een plek beleven dan er te wonen. Ik weet intussen hoe het is om te werken in Nederland en Nieuw Zeeland, beide ontwikkelde landen. Maar hoe is het in godsnaam om aan het einde van de wereld op een plantage te werken zonder enige vorm van luxe? Culturen fascineren me en ze leren je zo onwijs veel, vooral over je eigen thuis. Nog ben ik zo bewust geweest van m’n eigen cultuur. Door zoveel nationaliteiten van dichtbij mee te maken, kan je van elke de mooiste eigenschappen kenmerken en deze overnemen in je eigen manier van leven. De warmte van de Zuid-Amerikanen (waar ik overigens een grote… grote… grote zwak voor heb), ijverigheid van Aziaten en de conscientieusheid van de Europeanen. Ik weet, je mag niet zo generaliseren, maar er zit een kern van waarheid in. Wederom, net als bij de kiwiplukkerij, zie je duidelijk de verschillen tussen de culturen in de manier van werken. Momenteel werk ik met een een hele lieve vrouw uit Samoa. Zij kan in haar bizarre relaxtheid zo onwijs snel werken. Ze klaagt nooit, hoe frustrerend situaties ook kunnen zijn. De mensen uit Samoa interesseren me. Geen stress, maar lachen. M’n naam kan ze echter niet onthouden, dus ik luister naar de namen Emily, Jessie en Nina. Soms een combinatie daarvan. In het algemeen luister ik meer naar algemene klanken dan iets dat in de buurt kom van mijn naam. Lina, Alina, Evalina, Ufolien, je kan het zo gek niet bedenken. Als een hond reageer ik op namen met een ‘n’ en ‘l’ erin, gecombineerd met een ‘a’ of ‘e’. Het gaat nog wennen worden in Nederland om mijn naam slechts 1 keer uit te spreken voor de mensen om het te begrijpen. Maar aangezien ik sinds april al geen Nederlander in Nieuw Zeeland heb gezien, is de introductie bij een nieuwe ontmoeting altijd een interessante ervaring. Overl het algemeen gaat de eerste minuut van een conversatie over m’n naam. De tweede meestal over hoe snel mijn gezicht rood kan kleuren. Serieus, wat is dat? Nee, ik hoef geen fysiologische verklaring maar waarom lijk ik van alle nationaliteiten de enige te zijn die dat heeft? Men hoeft er dus niet veel moeite voor te doen om te zien dat ik beschaamd ben, enthousiast of iemand erg leuk vindt. Zucht…

Enfin, op mijn vrije dagen ga ik vaak naar de ‘waterfront’ om op een bankje voor me uit te staren. De zee werkt rustgevend, evenals de omringende bergen. Ik fantaseer over wat erachter ligt, ver achter de horizon. Tegelijkertijd stel ik mezelf de enige grote vraag waar elke reiziger vroeg of laat mee te maken krijgt: ‘Wat doe ik hier?’ Het antwoord laat vaak lang op zich wachten en verschilt per moment. Soms vraag ik me in godsnaam af waarom ik deze weg heb gekozen. Is een stabiel leven thuis niet veel voor de hand liggender? Investeren in een zekere toekomst? Zekerheid over de grote lijnen in het dagelijks leven. Maar hoe ik het wend of keer, deze factoren wegen lang niet op tegen de vrijheid van reizen, ofwel de vrijheid van het leven en de kennis die het geeft. Waarom zouden we allemaal dezelfde weg volgen. ‘Society, you crazy breed’, zoals Eddie Vedder zo mooi zingt. Nog nooit heb ik zoveel na moeten denken over alle keuzes die ik maak. Vanzelfsprekendheid door een ritme bestaat niet als je reist. Elke keer maar die vraag: hoe lang blijf ik hier nog, waar ga ik vervolgens heen, wat ga ik er doen, wil ik dat wel wel weer doen, hoe lang blijf ik er, wat voor baan ga ik zoeken, wanneer is het tijd om naar huis te gaan en hoe ben ik hier beland? Je leeft zo onwijs bewust je leven, omdat je puur kiest voor wat je wilt en niet wat anderen van je verwachten. Alles komt goed, altijd. Ik geniet hier. Het leven kan zo makkelijk zijn. Achter die horizon ligt nog zo gigantisch veel. Maar je moet het wel zelf in gang brengen :)

Heel veel liefs,

Ufolina