Gezelligheid in bed met diversiteit van insecten

Lieve familie en vrienden,

Ik zal gelijk met de deur in huis vallen, want in de afgelopen blog ben ik compleet vergeten te vermelden dat ik onwijs warm word van alle lieve en enthousiaste reacties! Elke keer wanneer ik de gelegenheid krijg om even op internet te gaan (waarvoor ik naar de hoofdstad moet reizen met de houten bus zonder tijdschema), word ik helemaal gelukkig van de inkomende mailtjes. Super, onwijs bedankt. Leuk dat jullie op deze manier toch een beetje mee kunnen leven.

Inmiddels ben ik alweer een aantal weken verder in Samoa. Het afscheid nemen van de boerderij waar ik twee weken heb gewerkt was niet zwaar. Sterker nog, met enige vorm van opluchting vertrok ik. Het leven midden in de natuur was heerlijk en ik heb veel geleerd over het werken op een organische plantage in de tropen. Het planten van taro, kappen van banaanbomen, het proces van kokosnoten openen tot het verkrijgen van kokoscreme, onkruid wieden, cement leggen en ga zo maar door. Mijn conclusie is dat het zwaar is, erg zwaar en ik heb meer begrip gekregen voor de bijzonder relaxte werkstijl in dit land. Ook al was het vroeg in de morgen, het werken in de zon had een sterke negatieve correlatie met mijn mentale gesteldheid. Sloom en chagrijnig werd ik ervan en alleen al het aanzien van een schep deed m’n oogballen rollen. Hoewel ik ‘s nachts meestal zo’n 10 uur sliep verlangde ik de overige 14 uur van de dag naar m’n bed. Maar na een dag van arbeid smaaktte het avondeten dat op mn bord lag des ter lekkerder (daar dachten de vogels,kippen, ratten en gekko’s hetzelfde over want we deelden de keuken met deze beesten). Alles vers vanuit de tuin. Mijn principes van hygiene heb ik ook meer kunnen relativeren. Ik was al nooit de moeilijkste als het aankwam op viezigheid, maar deze grenzen heb ik op deze boerderij flink verlegd. Bezweet en bedekt in modder en de plakkerigheid van muggenspray stapte ik mijn bed in om vervolgens de mieren, oorwurmen, honden en kakkerlakken eruit te vegen. Natuurlijk ruik ik liever naar rozen, maar hoe in hemelsnaam houd je jezelf schoon in de jungle? Het feit dat de hond de helft van mijn lingerie op heeft gegeten scheelde me weer in het doen van de was. In de morgen was het altijd een zoektocht naar ondergoed, tshirts, broeken en slippers. Spijtig genoeg zijn er veel kledingstukken gesneuveld en is er nu een hond, genaamd Spotty Dog, door mij getraumatiseerd. Ik was regelmatig stampvoetend en mokkend achter het beest terug te vinden, maar hoe vaak ik ook bedreigingen kon geven, het blijft een sullig beest dat je met grote zielige ogen aan blijft kijken. Honden zijn in het algemeen de enige gevaarlijke dieren in dit land. Overal wordt geadviseerd stenen mee te nemen tijdens het wandelen, zodat je deze naar hun kop kan gooien. Het enige beest waar ik stenen naartoe heb gegooid was een ontsnapte stier, welke al onze bananen opat. Uiteraard was deze niet geintimideerd door de lullige steentjes die, vanwege mijn beroerde mik-vaardigheden, een meter naast z’n hoofd belandden. Dat ik niet erg heldhaftig ben bleek ook wel nadat de stier snuivend achter me aan rende en ik al gillend de bosjes in verdween. Mijn host vertelde m’n Franse kameraad dat we hem hadden moeten doden met onze machete, maar ik kan net een wortel in tweeen hakken met dat ding, laat staan een rund. Van de machete ben ik geen grote fan meer. Terwijl ik afgelopen week al smachtend naar koekjes over een landweggetje liep richting het plaatselijke winkeltje, kwam ik drie knullen tegen al zwaaiend met hun machetes. Ik slikte even en borg mijn portemonnee achter m’n rug. Dit zijn van die momenten dat je je weer even realiseert dat je in een derde wereld land bent waar je als ‘palagi’ (buitenlander) kwetsbaar bent. Met een vriendelijke ‘malo’ (hallo) kwam ik er vanaf, maar de wandelingetjes erna was ik minder gerust. Palagi zijn hier nauwelijks. De enige drie die ik over het algemeen per dag tegen kom in de hoofdstad, zijn te lokaliseren in de enige McDonalds van het land. Buitenlanders worden echter altijd met heel veel respect behandeld. Wanneer ik een overvolle bus instap, staan er altijd mensen voor me op zodat ik kan zitten. Het is haast tegen het ongemakkelijke aan. Ik ben daarom blij dat mijn bed net zo beroerd is als die van de lokale bewoners en ik me niet de verheven buitenlander hoef te voelen.

Vanavond vertrek ik met de boot naar American Samoa, een eilandengroep verderop. Via couchsurfing heb ik een dame ontmoet waarbij ik de gehele week kan blijven slapen. Ze vroeg me verontschuldigend of het ok was als ik op een matras in de woonkamer zou slapen. Ze moest eens weten dat dat voor mij een bijzondere luxe is geworden. Ik kan niet wachten! Dan kan mijn Quasimodo-lichaam, vanwege de overtollige muggenbulten, eindelijk ook even bijkomen. Tevens vertelde ze me dat het eiland minder ontwikkeld was dan Western Samoa, waar ik nu vandaan kom. Hoe dit mogelijk is kan ik me nog steeds moeilijk voorstellen, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er naar uitkijk om me steeds verder in de onbewoonde wereld te begeven. De boottocht brengt me, vanwege het kruisen van de internationale datumgrens, 24 uur terug in de tijd, maar wellicht dat dit aan zal voelen als een aantal eeuwen. Ik heb een zakje met reistabletten bij me want ik heb op menig website gelezen dat zelfs voor de hardcore backpackers dit een heftige tocht gaat worden. De afgelopen nachten heeft het flink gestormd met onweer, dus ik hoop dat het de komende nacht rustig blijft. Of hoop ik dit juist niet, afwachtend op een spannend avontuur? Ik heb de nodige boodschappenzakjes al verzameld om m’n komende braaksels in op te vangen. American Samoa, here I come!

Heel veel liefs van een Eveline die stiekem langzaam een beetje naar thuis verlangt…