Het pakhuis en 'De Man'

Lieve familie en vrienden,

Bedankt voor de lieve berichtjes als reactie op mijn vorige verslag, dat deed me goed. Ik kan wel zeggen dat ik na terugkomst in Nieuw Zeeland een tijdje nodig had om weer te acclimatiseren. Tot een week geleden heb ik heel veel na moeten denken over welke kant ik op wil. Nieuw Zeeland is een groot land met eindeloos veel mogelijkheden. Zoveel dat ik door de bomen het bos niet meer zag en complete blokkeerde. Eindelijk ben ik er over uit, ik weet weer wat ik wil en heb het verlangen om rond te reizen weer volledig terug. Daar is heel wat denkwerk aan vooraf gegaan maar gelukkig had ik daar genoeg tijd voor in het pakhuis, mijn nieuwe werkplek...

Juist, ik heb de afgelopen maand in een pakhuis in Te Puke gewerkt. Ik zou mezelf intussen graag een kiwi-expert willen noemen, een mooie toevoeging voor mijn twijfelachtige carrierelijst op mijn steeds langer wordende CV (in een toekomstig sollicitatiegesprek: "Wat voor werk heb je gedaan nadat je was afgestudeerd?” –“De hele dag stickers verwijderd van kiwi’s en rotte appelsgesorteerd”, zeker iets om indruk mee te maken haha). Enfin, Te Puke wordt ook wel de kiwihoofdstad van de wereld genoemd en het gehucht doet deze bijnaam ook z’n eer aan. Overal kiwi’s en pakhuizen. Aangezien ze hier in Nieuw Zeeland alles kiwi’s noemen, wil ik graag duidelijk maken dat het hier gaat om de vrucht en niet de inwoners of de stoffige vogels. Zelf werk ik in het pakhuis grootste van allemaal. Ik begon er als ‘casual’, ofwel als uitzendkracht, maar na drie dagen werd me een permanente functie aangeboden op meerdere afdelingen. Geweldig, promotie maken in een fabriek (een lichte vleug van sarcasme is hier op zn plek, maar ik was er oprecht blij mee). Ik heb op verschillende ‘afdelingen’ gewerkt, waaronder het sorteren van de kiwi’s, het inpakken, stapelen, stickeren en de dozen voorbereiden. Voor aanvang was het een van mijn grootste nachtmerries om een baan als deze te krijgen. Het idee van ‘s ochtends zes uur opstaan om vervolgens 10,5 uur te werken, zes dagen per week, maakte me haast onpasselijk. Vrije tijd is er nauwelijks, ongeveer 1 uur per dag en op de enige vrije dag die ik heb moeten alle klussen geklaard worden waar ik normaal geen tijd voor heb. Ondertussen werd ik voor een tweede maal ziek, maar deze keer kon ik werk niet weer skippen dus stond ik met m’n snotkop de kiwi’s in te pakken (eet dus geen kiwi’s uit Te Puke als ze over drie maanden ‘vers’ in de Nederlandse winkels liggen ;) ). Maar ondanks deze ongunstige factoren kan ik zeggen dat nachtmerries helemaal niet zo eng hoeven te zijn. Ik heb plezier op mijn werk en dat maakt een wereld van verschil. Over het algemeen gaat alles relaxt maar er zijn momenten dat het werk onwijs stressvol is en je niet weet hoe je al die kiwi’s weg moet werken. Werken in een pakhuis is een ervaring op zich en leert je weer heel wat over verschillende culturen. Ik ben de enige Nederlander en, op een enkeling na, de enige Europeaan. Tot nu toe is mijn Duits sterk verbeterd vanwege de grote invasie van onze oosterburen, maar deze keer kan ik zeggen dat mijn Indiase taalvaardigheden progressie tonen. Soms vraag ik me af of ik bij binnenkomst in het pakhuis niet stiekem India instap. Overal gekleurde gewaden, geuren van Oosters voedsel en de klanken van de Indiase taal. Het is bizar, er wordt haast geen Engels gesproken! Er zijn echter drie overheersende culturen en hier word ik elke pauze aan herinnerd. Links van mij zitten de Chinesen, rechts de Latino’s en achter en voor mij de Indiase werknemers. In deze triangle van onbegrijpelijke talen vermaak ik mezelf met Angry Birds op m’n mobiel en inderdaad, ik heb alle levels intussen uitgespeeld. Onlangs ontmoette ik echter een meisje uit Tsjechie en ik was serieus verheugd om een ‘continentgenoot’ te spreken die er ook compleet buitenvalt. Jammer genoeg sprak ze gebrekkig Engels waardoor de conversatie voornamelijk bestond uit vriendelijk knikken naar elkaar en doen alsof we elkaar volledig begrijpen. Maar toch! Einzelganger, zo voel ik me soms. Niet alleen ben ik een uitzondering vanwege mijn cultuur, maar ook vanwege het feit dat ik de enige vrouw in de hele afdeling ben. Dit heeft me heel wat doen leren over ‘De Man’, of beter gezegd ‘De Indiase Man’. Er wordt altijd gezegd dat vrouwen gemeen en gecompliceerd zijn, maar he, wat zijn mannen soms geniepige krengen. De Indiase heren weten m’n hart niet te stelen, hoe hard ze de hele dag ook proberen. Alle knullen in dit bedrijf zijn uitgehuwelijkt en de machteloosheid van deze gebeurtenis druipt er vanaf wanneer ze kwijlend naar de niet-Indiase vrouwen staren. Pijnlijk. Over het algemeen, sorry dat ik dit zeg, zijn ze een beetje (erg) lui, maar zodra er een dame in hun buurt komt, steken ze de handen uit hun mouwen. Een interessant fenomeen welke mij elke dag nog fascineert. Plotseling worden de ‘loeizware’ boxen gestapeld om de mannelijke spierkrachten te tonen. Positieve discriminatie komt mij eerlijk gezegd soms wel goed van pas. De heren nemen klusjes van me over om te voorkomen dat ik mijn ‘tere ruggetje’ breek of dat ik ga zweten. Wanneer ik de kiwi’s aan het tellen ben, gaan ze naast mij staan om de kiwi’s voor mij te tellen. Er worden snoepjes in mijn handen gedrukt en complimenten gegeven over mijn sprankelende werkkleding. Wanneer de voorraden bij ons leeg zijn, wordt door mijn leidinggevende verzocht of ik naar de heren van de andere afdeling toe kan lopen en grote ogen opzet met een glimlach, om vervolgens de helft van hun spullen mee te nemen. En het werkt… het werkt… Wat zijn mannen soms toch onwijs makkelijk. Onlangs moest mijn afdeling niet werken wegens een gebrek aan kiwi’s, maar omdat ik toch graag geld wilde verdienen ben ik op de bonnefoi naar het pakhuis gegaan. Toen de Indiase leidinggevende van een ander team aan kwam lopen, benaderde ik hem en vroeg: ‘Can I..’ en voordat ik mijn zin kon afmaken zei hij ‘Yes!’ en zodoende had ik werk voor die dag gescoord. Na een argument onder de heren wie er naast mij mocht werken, was er weer vrede in het pakhuis. Ik weet niet wat ik mee maak. Is het hun fascinatie voor mijn bleekwitte huid die rood opgloeit wanneer ik verlegen of ongemakkelijk ben? Serieus, ik ben Hollands en kan niks doen aan mijn onbeheersbare kameleonvaardigheden! Ik moet zeggen dat ik na drie weken erg opgelucht was toen ik er een onwijs leuke vrouwelijke collega bij kreeg. De onderwerpen zijn nu van auto’s, geld, vrouwen en seks overgegaan op liefde, het leven, familie en geluk… Ok dat is wel heel stigmatiserend maar eerlijk is eerlijk, de gesprekken zijn anders.

Vanaf volgende week ziet mijn leven er echter weer heel anders uit. Het pakhuis seizoen loopt tegen het einde en ik zoek mijn volgend geluk in Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Hier in Te Puke is mijn sociale leven ver te zoeken en ik ben overduidelijk toe aan een iets boeiender leven. Het uitgaansleven in ‘Welly’ schijnt erg goed te zijn, dus mijn studentenleven kan ik weer even oppakken, op het studeren na. Voor de komende periode heb ik weer een plan uitgestippeld: nog een aantal maanden in NZ vertoeven en vervolgens bijkomen op een van de pacifische eilanden, om daarna naar Australie te verhuizen om een baan te zoeken. Mijn leidinggevende in het pakhuis zei eens tegen me: je moet je eigen leven leiden! Een heel vanzelfsprekende opmerking, maar het zette me wel aan het denken. Ik wil doen wat ik graag wil doen en dat is reizen. Mijn gevoel zegt dat ik nog teveel wil doen voordat ik naar huis kom. Elke keer schrijf ik dat de baantjes verre van droombanen zijn, maar de vrijheid die ik er mee kan kopen op lange termijn, is voor mij van grotere waarde. En bovendien hoeft het leven niet altijd zo serieus te zijn, genieten is van groter belang. En dat is wat ik doe, ik heb geen zin om me tegen te laten houden door eigen angsten of verwachtingen van de maatschappij. Ik leef mijn (lucide) droom en voorlopig heb ik nog geen zin om wakker te worden!

Heel veel liefs,

Eveline