Stokers in de USA en terug in NZ

Lieve lezers,

Hier zit ik dan, aan de keukentafel terwijl ik de zonnige tuin inkijk. Sinds mijn vorige verhaal ben ik een heel avontuur verder. Een reis waarvan ik zelfs nu nog haast niet kan voorstellen dat het echt heeft plaats gevonden omdat het voorbij is gevlogen. 23 April vloog ik naar Los Angeles en had ik mijn eerste ontmoeting met de Amerikaanse cultuur. Al snel bleek dat Hollywood zou behoren tot een van de steden waar ik waarschijnlijk nooit meer terug zal komen. Ik was niet bekend met deze hedonistische cultuur en daarentegen teveel gewend aan de Nieuw Zeelandse mentaliteit, of beter gezegd: de knullig- en degelijkheid. Mijn eerste kennismaking met de USA was niet al te best, maar gelukkig maakte San Francisco dat met een grote overweldiging goed. Lang is Rome mijn favoriete stad geweest, maar misschien dat ‘Frisco’ deze stad van de troon heeft geworpen.

Waar de reis echter voornamelijk om ging was de wederontmoeting met mijn ouders en broer. Ik had ze al bijna een half jaar niet gezien en kon niet wachten om ze weer in levende lijve te spreken. De eerste avond in SF zijn we met z’n allen uit eten gegaan en hebben we heel wat gespreksonderwerpen in kunnen halen. Voor mij voelde het alsof ik ze vorige week nog had gezien. Was in principe ook zo want met skype kom je een heel eind. Dat dit programma de daadwerkelijke afstand zo zou doen relativeren had ik echter niet verwacht. We praatten met z’n allen alsof ik nooit was weg geweest. Fijn om te zien. Het deed me ook weer doen realiseren hoe weinig er eigenlijk verandert. Ik mag dan wel een tijdje weg zijn, maar ik kom (grotendeels) als dezelfde Eveline terug en voor ik het weet denk ik terug aan mijn reis als een soort mythologisch verhaal. Enfin, de weken erna hebben we meer dan 4000 kilometer afgelegd door Californie, Utah, Nevada en Arizona. Van de droogste en heetste vlaktes zoals Death Valley, reden we over in de hoogste en koudste gebieden van de Sierra Nevada. Wat hebben we een extremen gezien! Onwijs prachtig en ik moet eerlijk bekennen dat ik de USA heb onderschat. De natuur is overweldigend en niet te vergelijken elk ander land dat ik ooit heb gezien. Ik had overigens verwacht 5liter flessen cola te zien en 10kilo verpakkingen van chocola, maar dat viel me mee. Ze rekenen in de restauranten wel met andere maatstaven dan wij in Nederland zijn gewend, maar dat was prima weg te krijgen ;) Nu ik weer terug ben aan hetzelfde goedkope voer als dat ik at voor mijn vertrek naar de USA, verlang ik naar die heerlijke maaltijden. Oooooh… zucht. Maarja, na ruim twee weken kwam er toch een einde aan onze reis. Mijn ouders en broer vlogen terug naar Nederland en ik naar Auckland. Ergens voelde het alsof ik ooit naar huis ging, mijn tweede thuis. Het afscheid was deze keer anders. Hoewel ik wat tranen heb gelaten, realiseer ik me hoe dankbaar ik ben voor de weken die we samen hebben gehad en weet ik dat ik ze snel weer zal zien.

Mijn vlucht naar Auckland was geen plezier. Met onwijze keelpijn en een verhoging telde ik de uren af. En dat waren er een hoop… Na 30 uur reizen en wachten kwam ik eindelijk aan bij de plaats van bestemming: Te Puke. Ik zou er Amilcar bezoeken, een vriend uit Argentinie (waar ik intussen al wel vaak naar heb gerefereerd in mijn vorige verhalen). Na twee dagen zou ik doorreizen naar Wellington om er een baan te zoeken. Maar zoals ik gewend ben van het reizen staat nooit iets vast. Na een week zit ik namelijk nog steeds in Te Puke, starend uit het raam. De eerste twee dagen heb ik gevuld met bezoekjes aan de dokter (infecties aan mijn keel en tenen) en omdat ik wat meer geld uitgaf aan de medicijnen dan ik had gehoopt, besloot ik hier een baan te zoeken voor de zekerheid. Inderdaad… ik begin weer een bruisende carriere in een pakhuis. Dit is tevens het punt waarop ik voor het eerst weer dacht: “Wat in hemelsnaam doe ik hier? Wat doe ik hier?!” Ik heb deze gedachten eerder gehad en dus boek ik niet direct een ticket naar huis, maar ik wil het niet in een hoekje schuiven. De ‘eerste’ keer dat ik in NZ kwam had ik een doel en een uitgestippeld plan. Vijf maanden reizen en that’s it. Met mijn tweede bezoek heb ik niks… geen doel of plan. Hoe lang wil ik in Nieuw Zeelanden blijven? Wil ik daarna nog in Australie werken? Het ‘niet hebben van een doel’ is iets wat mij compleet afschrikt. Hoe kan je geen doel hebben? Dan zit je toch compleet je tijd uit te zitten? Waar doe ik het dan nog voor? Ik moet een soort richtlijn hebben. Is werken in een pakhuis echt wat ik wilde? De kans is aanwezig dat ik de nachtdienst moet draaien. Zes dagen in de week elf uur lang ‘s nachts werken aan de lopende band is niet bepaald iets wat op mijn ‘to-do list’ staat. Misschien moet ik weer even inkomen in dit leven en veranderen mijn gedachten binnenkort, who knows. Deze morgen besloot ik dat ik weer doelen voor mezelf op moest stellen. En eerlijk gezegd was het dit doel: sparen voor een ticket naar huis. Met een ‘maar’ echter… er zijn namelijk nog wat landen die ik graag wil bezoeken op weg naar huis, waaronder Tonga en Australie. Na een verhelderend moment bedacht ik me: waarom werk ik nu niet de benen uit mijn lijf om deze (om)weg naar huis te kunnen bekostigen? En zodoende is dat vanaf nu mijn doel. Langzaam terugwerkend naar huis. Want eerlijk is eerlijk, in Nederland heb ik alles wat ik nodig heb. Sparen in een land als Nieuw Zeeland gaat echter wat trager dan Nederland want het minimumloon is niet om naar huis te schrijven, maar ik heb weer een doel. Ik ben alleen ‘bang’ dat wanneer ik weer thuis ben, ik spijt heb dat ik er niet meer uit heb gehaald. Het reizen zal ik missen, dat weet ik zeker. Maar alleen reizen bestaat niet, tenzij je een hele fatsige suikeroom en –tante en opa en oma en neef en nicht en achterfamilie hebt. M’n punt is, reizen gaat hand in hand met baantjes die niet heel aanlokkelijk zijn. Het is maar net wat je prioriteit is. De waarde van langer doorreizen moet ik weer even herontdekken, maar mijzelf kennende hoef ik niet lang te zoeken :)

Heel veel liefs,

Eveline