Nieuw Sollicitatieland

Lieve familie en vrienden,

Zeven maanden van huis! Ik raak het besef van tijd steeds meer kwijt. Een week geleden ben ik van het gehucht Te Puke naar de hoofdstad Wellington verhuisd. Hoewel ik m’n hele leven in een stad heb gewoond, was het even wennen om weer mensen en winkels om me heen te hebben. De laatste dagen in het pakhuis waren lang en m’n motivatie om te werken leek soms ver te zoeken. Ironisch om te zien hoe je soms achteraf pas realiseert hoe goed een baantje eigenlijk was, want nu zie ik dat het vinden van een nieuwe moeilijk is. Als ik de kiwi’s in de supermarkt zie liggen, krijg ik een beetje heimwee. Lieve kiwi’s… ik mag ze dan misschien wel vies vinden, maar we hebben een super tijd gehad.

Enfin, na een busreis van negen uur (raar als je je realiseert dat ik ‘even’ van Rotterdam naar Parijs verhuis om een baan te zoeken) kwam ik samen met Amilcar in het donker en de regen aan in Wellington. Windy Welly en het deed al gelijk z’n bijnaam eer aan. Van het perfecte klimaat in Te Puke was weinig over. Bovendien zou ik sinds ruim twee maanden weer in een hostel slapen, iets waar ik weer even aan moest wennen na de luxe van motels in de USA en het verblijf in een ‘kiwi-huis’ met eigen kamer. De culturen zijn hier veel meer gemengd en het percentage Britten is sterk gestegen. Iets waar ik stiekem warm van werd aangezien daarmee tevens het percentage van mensen die ik vocabulair gezien begrijp is gestegen. De eerste dagen in Wellington heb ik de benen onder m’n lijf gelopen om alle uitzendbureaus, hotels, restaurants, bioscopen, musea, bakkertjes en overige bedrijfjes van mijn bestaan op de hoogte te brengen. Met een stapel CVs onder mn arm en een telefoon tegen mijn oor aangeklemd, om potentiele belletjes van toekomstige werkgevers te ontvangen, verkende ik de stad. Het deed me realiseren hoeveel geluk ik altijd heb gehad met het vinden van een baan, zowel in Nederland als Nieuw Zeeland. Meestal rolde ik via via binnen een bedrijf en klaar was Kees. Met solliciteren heb ik dus weinig ervaring, lucky bird. Dat ik hier geen baan als psycholoog of iets aanverwants ga vinden, besefte ik me al voor mijn vertrek naar dit land, en zoals ik inmiddels wel door heb, moet ik mijn standaarden flink verlagen. Ik kan me nog herinneren dat voordat ik aan mijn reis begon, ik tegen mezelf zei dat ik niet wilde werken als schoonmaakster, serveerster of in een pakhuis, want ik was net afgestudeerd, hallo! Ik kreeg er de kriebels van, hoe decadent dat misschien ook klinkt. Mijn visie was altijd het vinden van een baan waar ik genoeg doelen uit kon halen, iets waarbij ik me nuttig zou voelen. Een belangrijke functie waar ik trots op kon zijn als 'Master of Science'. Die visie heb ik redelijk aangepast, of beter gezegd: die visie heb ik redelijk aan moeten passen. De economische crisis heeft ook dit land bereikt en als immigrant maak ik (uiteraard) een kleinere kans op een baan. In dit geval ben ik de buitenlander waar ze liever niet op zitten te wachten, interessant om in deze positie te zitten. Ik had gehoopt op een administratieve baan, maar deze zijn alleen weggelegd voor de reizigers uit de koloniale landen zoals Engeland, Australie en Canada (zucht). Amilcar nam me mee naar een schoonmaakbedrijf waar onze kansen redelijk groot zouden zijn. Prachtig… de dame kon me enthousiast vertellen dat er waarschijnlijk een vacature zou openen waarvoor ik in aanmerking zou komen: een fulltime baan als schoonmaakster van de toiletten in een Telecom gebouw. Geloof me of niet, ik ging enthousiast naar huis. Een potentiele baan als plee-dame in Wellington! Uiteraard heeft de dame nooit meer teruggebeld, want zo gaat dat in sollicitatieland. Bij nader inzien was het ergens een opluchting dat mijn toekomst niet in de toiletten zou liggen, en dus struinde ik wederom alle mogelijke bedrijven af. De zolen van mijn schoenen zijn intussen opengebarsten. Ik weet niet of dat komt van het vele lopen of de twijfelachtige kwaliteit ervan. De eerste optie geeft me echter een meer voldaan gevoel, dus laat ik het daar maar bij houden. Zoals jullie allemaal wel weten is de fase van solliciteren niet een om over te dagdromen. Het afwachten is frustrerend en echt genieten van je ‘vrije tijd’ lukt ook niet. Zoals jullie weten ben ik onwijs beroerd in liegen, maar intussen heb ik begrepen dat een sterke vorm van overdrijven niet minder dan vereist is om een baan te bemachtigen. Mijn werkervaring van twee maanden in een horeca heeft zich bijvoorbeeld op miraculeuse wijze vermenigvuldigd naar een half jaar. Ik hou er niet van, maar het is vechten voor een baan en soms moet je daarvoor de eerlijkheid aan de kant schuiven. In ieder geval ga ik niet zover dat ik complete studies uit mijn duim zuig om een betere baan te bemachtigen. Maar wat maakt het in feit nou uit, of ik nou twee of zes maanden tafels heb lopen boenen in een restaurant, toch?

Er is echter goed nieuws, morgen heb ik een sollicitatiegesprek in het Bolton hotel voor de functie van kamermeisje. Dit is een vijfsterren hotel voorzien van alle overbodige luxe die je je maar kan voorstellen. Ik hoop zo onwijs dat ik deze baan krijg. Wederom is het geen droombaan, maar intussen realiseer ik me dat wat je doet niet eens zo van belang is, het is eerder hoe je ermee omgaat. Elke dag op werk fantaseer ik over de leuke dingen waarvoor ik kan sparen. Als ik in een stripboek zou leven zouden alle kaders gevuld zijn met slechts droomwolkjes. Misschien hoef ik niet zozeer een prestigieuze baan, zolang ik maar gelukkig ben en genoeg dromen heb om waar te maken. Het is jammer dat mensen vaak zoveel nadruk leggen op de functie van je baan, alsof dat grotendeels je persoonlijkheid vormt. Iemands ambities over wat er met het geld gedaan wordt, vind ik veel interessanter. In mijn wereld draait het universum niet om werk. Ik ben, net als de gezonde meerderheid van de bevolking, geen fan van werk, maar het brengt me wel wat ik hebben wil. Hoe mijn wereld er vanaf morgen uitziet is nog een grote vraagteken. Ik hoop van harte dat ik deze baan krijg, zodat ik weer kan sparen en een plan kan uitstippelen. Wat is een leven zonder dromen, right?

Laat ik maar snel het gat in mijn zwarte broek naaien zodat ik er nog een beetje representief uitzie. Hoe doe je dat uberhaupt als reiziger, er representatief uitzien? Nou maar hopen dat ze de opengebarsten zolen van mijn schoenen niet zien… want tja, je kan pas nieuwe ‘luxe’ kopen wanneer er brood op het plankje komt, is het niet!

Wish me luck,

Eveline