Het geluk om Kaaskop te zijn

Lieve familie en vrienden,

De eerste zin bedenken van een blog is soms bijzonder lastig en ik merk zelfs dat in het Nederlands schrijven en denken me voor het eerst energie kost. Het zojuist geschreven woord ‘bijzonder’ kostte me een minuut om te verbeteren nadat ik ‘bizonder’ schreef. En nog ben ik niet zeker of dit correct is. Mijn gedachten zijn in het Engels en als ik mijn kamergenoot mag geloven praat ik in mijn slaap in het Engels. Het is nu twee maanden geleden dat ik voor het laatst landgenoten zag, en dat waren mijn familieleden. Waar zijn alle Nederlanders gebleven? Ik dacht dat zij altijd overal in overmaat ons land vertegenwoordigden. Sinds een week dagdroom ik zelfs over Nederlandse dingen. Geloof me, ik fantaseer over kazen, bruin brood en onze… gewone gewoontes die ons ons maken. Maar voordat jullie te enthousiast worden: nee ik kom voorlopig nog niet naar huis. Kaas kan ik de rest van mijn leven nog eten.

Zoals jullie misschien op mijn facebook hebben gelezen, ben ik aangenomen in het Bolton Hotel als housekeeper. Ik kon mijn geluk niet op en er viel een last van m’n schouders, wetende dat ik niet meer als een wanhopige alle deuren af hoefde te gaan met mijn CV. Het sollicitatiegesprek was met mijn huidige bazin, welke aanvankelijk als een emotieloze geldmachine op mij overkwam. Voor degene die de film ‘The Devil Wears Prada’ hebben gezien (vermoedelijk alleen de dames) kunnen zich vast een beeld vormen van hoe mijn baas eruit ziet. Voor alle autistisch aangelegde personen is dit vanwege alle regels en structuren een droomwereld om te werken, voor overigen daarentegen wellicht een protocollenhel. De training duurde twee dagen en overgoten met alle informative over hoe ik o.a. de 10 verschillende handdoeken moet vouwen, kwam ik versleten thuis. Ik heb eerder huishoudelijk werk gedaan, maar dat is in de verste verte niet te vergelijken met werken in een 5sterren hotel. In mijn optiek ligt de nadruk niet op het schoonmaken, maar puur op de presentatie van de kamer. Misschien valt dit werk eerder onder kunst dan hospitality, of overdrijf ik nu sterk? Nu, twee weken verder, begin ik de regels van het spel door te krijgen. Zo nu en dan word ik nog eens teruggeroepen om een handeling te verbeteren. Het kan dan gaan om het feit dat ik de graad waarin de douchekop is gebogen, niet groot genoeg heb gemaakt. Soms heb ik een pen de verkeerde kant op gelegd, met de schrijfkant naar links in plaats van rechts. Of ik heb het wcpapier niet netjes gevouwen. Zelfs drie opgedroogde druppels op het doucheraam kunnen ervoor zorgen dat ik een correctie krijg. Ben ik te nuchter voor dit gedoe of hebben de rommelige hostels mij beinvloed? Maar ach, ik kan de plezier van deze vereiste obsessieve compulsies ook wel inzien. Bovendien is dit eindelijk een baan waarin ik enige vorm van vooruitgang kan proberen te ontwikkelen. Eindelijk iets wat je niet na drie minuten onder de knie hebt, of iets dat jullie me in een keer na zouden doen. Ha! In de afgelopen weken heb ik mezelf ook een nieuwe manier aangeleerd van ‘op een andere manier naar mensen kijken’. Ik voelde me behoorlijk geintimideerd door mijn bazin, vooral als ze vroeg: ‘Eveline, heb jij mij nog iets te vertellen?’, waarop het enige juiste en bevredigende antwoord voor haar een stellige ‘nee’ was. Ik probeerde mezelf in te beelden hoe zij als moeder, zus of vriendin zou fungeren. Toen bleek ze zo erg nog niet. Ik hou volgens mij niet zo van autoriteiten, ook al respecteer ik ze met heel mijn hart, maar uiteindelijk zijn we allemaal dezelfde mensen die dezelfde gore Nieuw Zeelandse boterhammen met ontbijt eten. Het is dus niet vreemd dat ik het prettig vind dat de eigenaar van het hotel af en toe met lunch een babbeltje komt maken met de ons als housekeepers, de laagste rang van zijn bedrijf. Dat is het prettige aan Nieuw Zeeland, alle werknemers gaan bescheiden met elkaar om, ongeacht hun uiteenlopende functies.
Mijn werk is nu mijn leven voor de komende drie maanden, tot ik genoeg geld heb om uit te rusten op een van de pacifische eilanden voordat ik doorreis naar Australie. Ik werk zes tot zeven dagen per week en dat is perfect. Mijn besef van tijd is nog steeds compleet verdwenen dus voor ik het weet begint hier de lente en in Nederland weer de herfst :) Ach, schrale troost voor jullie want de afgelopen jaren hebben we zelfs tot in oktober nog schitterend weer gehad, toch? Voorlopig houd ik mijn winterjas nog even aan in ieder geval.

Er zijn een aantal dingen die voor mij zijn veranderd sinds ik weg ben uit Nederland. Ik ben me voor het eerst oprecht gaan realiseren wat een voorrecht het is om in Nederland geboren te zijn. We weten allemaal dat er armoede is in het overgrote deel van de wereld, maar dit staat tever van ons bed om het te realiseren of te voelen. Dagelijks ontmoet ik echter mensen vanover de hele wereld, voornamelijk Azie en Zuid Amerika. Dat deze backpackers het tot in Nieuw Zeeland hebben gered, vind ik benoemenswaardig en verdient mijn grootste respect, gezien hun financiele achtergrond. Als Argentijn verdien je met een goede fulltime baan als afgestudeerde gemiddeld 300 tot 400 euro per maand. De schaamte trekt door heel mijn lichaam wanneer ik hen vertel het driedubbele te verdienen met de helft van hun werkuren. Ik weet ook wel dat de inkomsten en uitgaven in verhouding zijn, maar buiten het land zelf doen deze verschillen er wel degelijk toe. Dat we verschillende financiele achtergronden hebben is duidelijk, maar nooit had ik me gerealiseerd dat we met een Europees paspoort de wereld aankunnen. Zielig als je erover nadenkt. Terwijl ik met een klik op de muis toegang heb tot twee jaar in Australie met het recht om te werken, moeten de Zuid Amerikanen en Aziaten tests ondergaan met zelfs toestemming van de regering, en zelfs dan is de kans nog heel klein. Terwijl ik door de douane loop zonder aan te tonen hoeveel geld ik eigenlijk op mijn bankrekening heb, is de kans dat de zojuist genoemde nationaliteiten worden gecontroleerd aanzienlijk groter. Leven in Nederland is met de huidige voorzieningen en instanties kinderspel vergeleken vele andere landen en ik denk dat velen zich dat niet zullen realiseren. Terwijl wij onderuitgezakt op de bank hangen na een ‘lange’ werkdag, feesten de Zuid Amerikanen er op hun enige vrije dag op los omdat dat het enige moment is dat ze zich het plezier kunnen veroorloven. Alle inkomsten zijn gericht op het levensonderhoud, want sparen voor grote recreationele zaken zoals reizen is uitzonderlijk. Er is wat mij betreft echter een grote ‘maar’: Nederlanders zijn financieel gezien heel welvarend, maar als we het vergelijken met het rijkdom van geluk in vele andere landen, zijn wij eigenlijk dan nog wel zo rijk? Is het niet dat hoe meer je hebt, hoe meer je wilt? Hoe meer je hebt, hoe meer je kunt verliezen. Wetende dat ik zoveel kan verliezen, ben ik niet heel gerust. Dus wat moet je met zoveel materie en waarom hechten we er zoveel aan? Ik besteed mijn geld liever aan momenten dan spullen, herinneringen draag je immers altijd bij je. Ik ontmoette een man uit Chili wiens visa binnen een week zou verlopen. Hij had slechts 250 euro op zak en geen ticket naar huis. Ik vroeg hem of hij zich zorgen maakte en hij antwoordde dat hij niet bang was want hij had een goede gezondheid en was gelukkig, en wat heb je meer nodig dan dit? Hij lachtte naar me en leek oprecht gelukkig. Bizar.
Jullie vragen je misschien af waarom ik dit schrijf en wellicht komt mijn verhaal niet zo over als ik het bedoel, maar wat ben ik een onwijze mazzelaar om toevallig in Nederland te zijn geboren, als het aankomt op fiancieel gebied en vrijheid. Want eerlijk is eerlijk, hoe hangt alles wel niet af van de precieze lokatie van waar je bent geboren? Alles, geloof me. Terwijl vele deuren voor anderen zijn gesloten, geeft mijn Nederlandse paspoort toegang tot het hele paleis van de wereld. En dat voelt soms heel verkeerd, want hoe komt het dat, diegene waarvoor de deuren moeilijker te openen zijn, zoveel gelukkiger en geruster lijken? Ik mag hopen dat ik mijn vrijheid nooit als vanzelfsprekend zal gaan beschouwen. En nu ik toch het voorrecht van deze vrijheid heb zal ik dat uit dankbaarheid tot in elk opzicht benutten. Door me los te maken van alle verwachtingen en materie, merk ik een stuk gelukkiger te zijn. “All you have to decide is what to do with the time that has been given to you”, ik hou van deze uitspraak want zo simpel is het eigenlijk. Doe wat je wilt doen en geniet.

Heel veel liefs,

Eveline