China is niet zo eng...

Lieve iedereen,

Als eerst wil ik bedanken voor alle lieve berichtjes die jullie hebben gestuurd! Zo fijn om zulke positieve dingen van thuis te horen :) Dat doet me goed.

Inmiddels ben ik alweer anderhalve week verder sinds het vertrek uit Nederland. Het voelt alsof ik al langer van huis ben, maar dat in positieve zin. China was het land waar ik het meeste tegenop zag: onbekende cultuur, gebrek aan hygiene, beroerde mogelijkheid tot communiceren... Maar nu dat ik hier zit, realiseer ik me dat die angsten nergens nodig waren. Ja, ze piepen overal voor, overal hangen (ik denk gewassen) onderbroeken op straat, je moet je soms om de spuugklokkers heen manouvreren om droog te blijven en zelfs met handen en voeten praten levert weinig op (geloof me, ik ben best goed in het spel hints). Maar dankzij de onwijs aardige mensen die ik hier heb ontmoet, vanuit Australie, Engeland en Frankrijk, heb ik me onwijs thuis gevoeld in een stad die zo in contrast staat met wat ik gewend ben. Deze mensen hebben mee meegenomen naar de fijnste restaurantjes, marktjes (waar je maden als huisdier kan kopen... huh?!), wolkenkrabbers en de toeristische trekpleisters. Ik had nooit gedacht dat je zo snel zo'n hechte band met iemand kon opbouwen. Omdat mijn hosts ook gewoon werken, heb ik ook veel zelf ondernomen. Met mijn muziek op verdwaalde ik door alle kleine straatjes. Mijn orientatievermogen is compleet verstoord want alles lijkt hier op elkaar (vinden de Chinezen vast niet). Gister was ik compleet verdwaald, tot ik erachter kwam dat ik voor m'n 'eigen' flatgebouw stond. Niets deed belletjes rinkelen, behalve de dikke stip op mijn plattegrond zodat ik weet waar m'n bed is. Zelfs het inschatten van afstanden is een vak apart, vandaag dacht ik met m'n zware backpack een blokje te lopen van twintig minuten, welke in realiteit zestig minuten bleken te zijn. Heerlijk, het ronddwalen kan me echt oprecht gelukkig maken. Ik kan hier gaan en staan waar ik maar wil en hoef alleen te doen wat ik zelf wil. Het stoort me absoluut niet dat ik soms bijna een hele dag niet praat. Er valt namelijk al genoeg te observeren. Ik blijf bijvoorbeeld verbaasd over de rare status die je hier als westerling hebt. Ik vroeg me altijd af of de mensen overdreven die zeiden dat je vaak gefotografeerd wordt in China... maar niets is minder waar! Sommigen volgen je met hun mobiel om je te filmen en lijken zich niet eens opgelaten als je verbaasd terugkijkt. Met gehele families, inclusief opa's en baby's ben ik op de foto geweest. Soms niet als groepsfoto maar met elk gezinslid individueel en alle mogelijke combinaties van familieleden. Prachtig. Gelukkig kan ik regelmatig wegvluchten van de drukte door lekker in m'n dagboek te schrijven of mezelf terug te trekken in m'n kamer. Ik heb elke keer van m'n hosts een eigen sleutel gekregen dus ben vrij om te gaan wanneer ik wil. Natuurlijk denk ik nog vaak aan thuis, maar ik realiseer me nu (eindelijk, zullen jullie wel denken, hehe) dat iedereen echt nog steeds thuis is als ik terugkom. Die gedachte stelt me heel erg gerust en geeft me de vrijheid om ook hier te genieten van al het nieuws. Want dat mag :D

Morgen vertrek ik alweer naar Beijing, m'n volgende bestemming. Ik ga met de bullettrain, welke slechts vijf uur doet over een afstand van 1500 km. Het heeft er gesneeuwd dus tot m'n grote verassing maak ik dat gelukkig ook nog mee. Vorige week liep ik nog zwetend in m'n t-shirt door Shanghai en vandaag heb ik handschoenen gekocht, zo ijzig koud dat het is. Tot mijn grote verontwaardiging doen ze in Shanghai niet aan centrale verwarmingen, iets wat door de overheid is bepaald, hetgeen betekent dat ik gister overdag in bed zat met twee shirts, een vest en een trui en het nog steeds koud had. Dus lieve vrienden en familie thuis... zo zonnig en warm is het niet altijd in Azie :) (ik vroeg me vandaag sterk af of ik niet per ongeluk met de metro uitgestapt was in Syberie, maar denk het niet want daar zijn niet zoveel wolkenkrabbers). Tot zover heb ik nog geen connecties in Beijing dus begin ik weer bij nul. Het is jammer dat ik alweer zo snel afscheid moet nemen van de lieve mensen die ik hier heb ontmoet, en anderzijds ben ik reuze benieuwd wat voor avontuur me nu weer te wachten staat. In ieder geval heb ik hier geleerd hoe beschaafd te eten met stokjes en hoe brutaal te kijken naar brommers en autobestuurders om een weg te banen door het verkeer. Eigenlijk kan ik best goed boos kijken, maar dat is voor sommigen van jullie niets nieuws haha. Nee hoor, ik loop hier met een glimlach over straat want ik ben helemaal in m'n element. De vrijheid is onbetaalbaar en elke dag is een reis opzich. 's Ochtends weet je nooit waar je 's avonds terecht komt. Twee uur geleden hoorde ik bijvoorbeeld dat ik weer bij andere vrienden kan blijven slapen omdat die dichter bij het station wonen. Okidoki denk ik dan, leuk! Ik ben misschien wel volgens m'n vliegtickets in m'n eentje op reis, maar zo voelt het niet. Ik ben blij dat ik me niet heb laten tegenhouden door het feit dat ik geen bekende van thuis bij me heb.'A stranger is a new friend that you haven't met yet', ik denk dat dat wel de lading dekt. Dat maakt dat ik al 23 miljoen vrienden heb gemaakt in Shanghai, min die ene die m'n mobiel nu in zijn of haar bezit heeft (ach trouwens... ben ik daar eindelijk ook vanaf en kon ik ook een nieuwe kopen, mhuaha).

Heeeeeeeeeeeeeeeeel veel liefs vanuit Antartica..., ohnee! Shanghai!

Eveline

PS: dat van m'n mobiel was overigens serieus. Ik heb nu tijdelijk een Chinees nummer maar omdat ik vrijdag toch weer een Nieuw Zeeland nummer heb, bespaar ik jullie de moeite van het noteren. Maar jullie maken een Chinees vast heel gelukkig met lieve smsjes naar m'n Nederlandse nummer.

PS: excuses dat mijn verhaal zo'n massief blok is geworden. Ik ga even nadenken dat het lezen aantrekkelijker maakt haha. Tips?