Oubolligheid en Hollywood

Lieve lezers,

Een nieuw verhaal en een nieuw continent verder. Hoewel ik pas gister ben aangekomen in Los Angeles, voelt Nieuw Zeeland al als lang geleden. Mijn laatste dagen in NZ bracht ik door in Te Puke, een klein dorpje, vrij afgelegen van de grote boze wereld. De overgang naar Los Angeles en Hollywood brengt dus een aardige cultuurshock met zich mee. Het doet me weer even realiseren wat voor land Nieuw Zeeland, maar ook Nederland is.

Backpacken in Nieuw Zeeland is wat atmosfeer betreft, dertig jaar terug gaan in de tijd. Ik realiseer me dat ik nog geen dertig jaar oud ben en dus geen recht van spreken heb, maar drie decennia terug associeer ik met wat meer oubolligheid. Ik had nooit gedacht dat ik zoveel waarde zou hechten aan deze stoffig oude sfeer. Desalniettemin is de ‘huidige’ backpacker zelve, compleet 2012, op een aantal tandloze hippies na. De gemiddelde reiziger heeft op zijn minst een iphone en laptop bij zich, met een externe harde schijf waarop zo’n 100 films en 50 series zijn gekopieerd voor de ‘anti-sociale’ momenten in bed. De vrouwelijke backpacker heeft over het algemeen een fohn en/of haarstijler in haar koffer mee met een uitgebreide collectie van nagellak en schoeisels (wat is een vrouw zonder hakken?). Lees: koffer in plaats van backpack. Dertig kilo is namelijk te zwaar op je rug en dus gaat de voorkeur uit naar een koffer op wielen. De heren gaan welliswaar vaak gepaard met een gitaar of skateboard, ouderwets en traditioneel vermaak ;) Wanneer je ‘s ochtends de eetzaal inloopt, kan je je aansluiten bij de verschillende ontbijtclubjes. In sommige clubjes wordt niet gecommuniceerd via verbale communicatie maar via Facebook. Want tja… waar zijn we zonder FB? Andere groepjes delen informatie via hun externe harde schijf: “Heb jij alle seizoenen van ‘How I met your mother?”. Elke ochtend houden we de updates bij van thuis, foto’s en berichtjes van vrienden en familie. Je zou haast vergeten dat je aan de andere kant van de wereld zit. Intussen ken ik alle familieleden en vrienden van mijn medereizigers van gezicht. Dit houdt overigens in dat jullie gezichten zich nu ook internationeel verspreiden. Maar dit alles uit liefde. Het mooie aan Nieuw Zeeland is, is dat alle apparatuur doorgaans uitgestald op bed ligt, inclusief paspoort en portemonnee. Dat is immers lekker makkelijk voor de grijp. Daar komt nog eens bij dat de deur bijna altijd open staat en dat ‘inbreken’ dus beter ‘inlopen’ genoemd kan worden. Sterker nog, in mijn hostel in Napier pastten de sleutels op alle deuren. Niemand echter die het zich in zijn hoofd halt om de kamers binnen te lopen om spullen mee te nemen. Ik houd van deze gemoedelijkheid.

Na een lange vlucht kwam ik gister aan in mijn hostel in Hollywood. Op straat werd ik regelmatig aangestaard door vieze mannetjes in hun auto’s. Hun nekken draaien nog net niet 360 graden om mijn voetstappen te volgen. Op straat word je constant aangesproken door mannen die hun tour door de stad proberen te verkopen. Zo’n vijftig procent van alle winkels verkoopt pikant ondergoed voor zowel de dames als de heren en de overige winkels adverteren met uitgebreide neonverlichting hun tattoos of prullaria. Het hostel waar ik verblijf ziet er modern uit en de voorzieningen zijn goed. Elke kamer is voorzien van grote kluizen voor de baggage. Ik schrok me wild toen ik deze dingen voor het eerst zag… spullen opbergen? Sloten? In wat voor wereld ben ik terrecht gekomen?! Maar al snel realiseerde ik me dat dit eigenlijk de normaalste gang van zaken is, ook in Nederland en dat ik niks meer gewend ben. Ik herinner me weer dat in Nederland altijd de deuren op slot gaant en de ramen dicht, zelfs al voor een bezoek in de plaatselijke supermarkt. Mijn fiets staat met meerdere sloten vastgesoldeerd aan de meest solide lantaarnpaal en mijn tas houd ik in zicht wanneer ik op straat loop. Nieuw Zeeland heeft me veranderd in een... oubollige dame? Nee, zo gek is het ook weer niet geworden. Welliswaar woonde ik daar in relatief kleine stadjes en dorpjes en niet in grote steden. Waarschijnlijk ben ik gewoon geen stadsmens en voel ik me gemakkelijker met slechts 1 tot 3 supermarkten in hetzelfde dorp of stadje. Maakt het kiezen ook gemakkelijker… Op elke hoek van de straat een bekende tegenkomen en een praatje maken. Mensen die in hun kloffie op straat en in de supermakt lopen met blote voeten of op hun sokken (serieus, ik maak geen grappen). Het doet me weer realiseren hoe gek ik ben op Nieuw Zeeland en hoe ik me er thuis voel. Opgedofdheid doet er niet toe! Elk land heeft zo zijn eigen atmosfeer en ik ben blij dat ik van veel verschillende landen een indruk op kan doen :) Je leert daardoor steeds beter ontdekken waar je je goed bij voelt. Stiekem ben ik wel blij dat ik na de VS nog ‘even’ terug ga naar de ‘stoffig-oude-banken-met-vlekken-en-gaten-erin-Nieuw Zeeland’. Mijn gympies zijn toch verrot dus kan ik ongestoord op blote voeten lopen! Oubolligheid rules!

Liefs,
Eveline