Hallo en tot ziens... ooit... of niet...

Lieve familie en vrienden,

Het is inmiddels alweer drie weken verder geloof ik. Ik merk dat ik tegenwoordig elk verhaal begin met het feit dat de tijd zo snel gaat; gister schrok ik van het feit dat ik alweer drie maanden weg ben. Het is over de helft van m'n reis en ik heb daar dubbele gevoelens bij. Ik mis alle lieve mensen thuis, maar weet voor mezelf dat ik nog lang niet klaar ben met reizen. Het is verslavend, dat kan ik nu met eigen ervaring bevestigen. 

Enfin, in de afgelopen drie weken heb ik in een noodvaart bijna heel Nieuw Zeeland gezien. Met pijn in m'n hart heb ik afscheid genomen van Franz Josef, m'n tweede thuis kan ik wel zeggen. Ik heb daar de gelukkigste tijd gehad van m'n gehele reis. Het dorpje werd me na een tijdje wel te klein zonder werk te hebben, maar de vriendschappen die ik daar heb gemaakt zal ik voor altijd koesteren. Geen moment had ik voor mezelf want ik deelde ze allemaal met m'n dorpgenoten. Normaal heb ik heel veel tijd voor mezelf nodig, maar deze mensen gaven me zoveel energie. Als ik even alleen wilde zijn liep ik naar de rivier. Ik zat daar gemakkelijk uren met muziek op. Kijken naar de gigantische bergen met besneeuwde toppen en me realiseren hoe goed mn leven is. Maar snel liep ik weer terug naar mn hostel, op zoek naar gezelschap en tevens als wegvlucht van alle sandflies. Wegrijden uit dit gehucht viel me dus zwaar. Tegelijkertijd kon ik het afsluiten als een prachtige periode, ik was wel weer klaar voor een nieuwe. Diezelfde dag heb ik, naar zeggen, een van de mooiste treinreizen van de wereld gedaan. De helft heb ik echter liggen slapen, ik was doodop. In Christchurch werd ik opgehaald door Lynn, een vrouw die ik eerder tijdens het liften heb ontmoet. Toen ze me zei dat ze me ging verzorgen en dat ik heerlijk in bad mocht en m'n eigen slaapkamer had, brak ik in tranen uit. Overweldiging van deze hartelijkheid terwijl ik me behoorlijk down voelde. Weer afscheid moeten nemen. Jammer genoeg zijn de twee concepten van ontmoeten en afscheid nemen onloskoppelbaar tijdens het reizen, of misschien wel in het algemeen in het leven. Soms valt dat zwaarder dan andere keren, als je weet dat je levensmaatjes hebt ontmoet. Veel mensen zeggen daarom liever 'see you next time' in plaats van goodbye, maar stiekem weten we dan allebei dat die kansen erg klein zijn. Bovendien horen deze mensen bij een bepaalde herinnering of gebied, en daar wil ik niet meer aankomen. 

Maar zoals ik zei zou er een nieuwe fase aanbreken waar ik al weken naar uit had gekeken: m'n nicht Krista zou drie weken naar NZ komen en we zouden samen door heel het land reizen in onze eigen camper (welke knalroze is met hartjes en peace tekens erop). Drie uur heb ik bij de arrivals gezeten op het vliegveld, in spanning. Bij elke silhouet die ik zag ging m'n hart sneller kloppen, het idee dat iemand van thuis langs zou komen was haast magisch. Het heeft een aantal dagen geduurd voordat ik besefte dat ze er was. Constant had ik het gevoel dat ik terug was in europa, want hoe kon iemand van thuis opeens in 'mijn' NZ zijn? Ik was toch zover weg waar niemand me kon vinden? Compleet in de war had ik het gevoel alsof de rest van mijn familie ook van achter de boom zou springen om me te groeten. Maar toen dat na vijf dagen nog niet was gebeurd, drong langzaam tot me door dat ik echt ver van huis ben. Ik ben heel blij met haar komst. Het is heerlijk om weer een maatje te hebben om mee samen te reizen, met wie ik het over van alles kan hebben. Iemand die m'n ook mn achtergrond kent en weet wat stroopwafels zijn. Ze heeft hier in nz intussen veel van mn reisvrienden ontmoet, in een klein land als dit kom je immers snel bekenden tegen. We hebben veel lol met elkaar en ik voel me weer oprecht gelukkig wanneer we met de radio aan door de meest bizarre landschappen rijden. We hebben al zon 3500 kilometer afgelegd in twee weken. Van hot naar her, terwijl we ook regelmatig genieten van een zwembad of boekmomentje. Intussen heb ik bijna meer ervaring met links rijden dan rechts zoals in nl. Vooral in het begin heb ik regelmatig de ruitenwissers aangezet bij het binnenrijden van een dorp omdat de richtingaanwijzer ook aan de andere kant zit. Maar over het algemeen is rijden in nz kinderspel en een genot voor de ogen. Ik had nooit gedacht dat ik autorijden zo leuk zou vinden. 

Ik denk regelmatig aan de fase na het afscheid van krista (jaja, ik weet dat ik moet genieten van het moment en dat doe ik ook). Dit zal wederom een lastig moment worden, na gehecht te raken ben ik weer alleen. Ik vind het fijn om met een maatje te reizen, dus dat wordt weer even wennen. Veel tijd heb ik echter niet om er bij stil te staan want het is dan dringend op zoek naar een baan want mn geld raakt op. Gelukkig krijg ik daar deze keer hulp bij van een goede vriend uit Franz Josef. Een nz's sofinummer is aangevraagd en binnekort heb ik zelfs een eigen kiwibankrekening. Ik word zelf bijna een legale kiwi, zo voelt het. Improviseren staat wel centraal, iets wat ik inmiddels al een heel stuk beter kan dan voor mn vertrek. Mn vluchten zijn tevens gewijzigd. Ik kom drie weken later thuis dan gepland vanwege het bezoek van mijn ouders en broer in de verenigde staten. We gaan twee weken samen door een aantal staten reizen. Wat een mooi vooruitzicht, ik kan niet wachten tot het moment dat ik hen ook door de schuifdeuren van de arrivals zie komen. Zucht...

Ontmoeten en afscheid nemen, het is me wat...

Xxx

Ps: Wederom iedereen bedankt voor alle hartverwarmende berichtjes!! Ben gek op jullie :)