Bijkomen in Isengard...

Lieve vrienden en familie,

Inmiddels ben ik al aardig ingeburgerd als Kiwi en ben ik er tot nu toe helemaal niet meer aan toegekomen om een verhaal bij te houden! Wat denk ik ook een goed teken is want dat betekent dat ik het naar m'n zin heb. Maar daar twijfel ik sowieso niet aan want elke dag is 24 uur van genieten. Vanaf het moment dat ik aan kwam vliegen op Auckland en later Christchurch wist ik: dit is mijn land. De natuur is hier zo adembenemend mooi en elke keer denk ik: mooier dan dit kan het toch echt niet meer worden! En telkens wordt het tegendeel bewezen. Prachtige kusten, besneeuwde bergen, azuurblauwe meren, palmbomen, zeehonden, pinguins... Soms heb ik net het gevoel alsof een of andere schilder is gevraagd om een extreem landschap te ontwerpen waarbij hij zich niet moest laten remmen in het gebruik van bizarre kleuren. Het land is bijna overdadig in haar schoonheid.

Enfin, wat heb ik tot nu toe gedaan: ik ben vanaf Christchurch de oostkust afgereisd en ben toen doorgegaan naar de alpen, waaronder Queenstown, Wanaka en Glenorchy. Ik heb in m'n ondergoed gezwommen in gletsjerwater (KOUHOUUUUUD!). Eergister ben ik met Nederlanders, Canadezen en een Duitser een berg opgeklommen om zonsondergang en opgang te bekijken. Dit was geweldig, met kaarsjes op de berg, gitaar, wijntjes, chocola en duizenden sterren. Het was ijzig koud en het gras was boven deels bevroren, maar dit was zonder twijfel een van de meest bizarre en mooie ervaringen ooit. Dat ik nu, een aantal dagen later, nog zo stijf als een plank ben van de spierpijn doet er niet toe. Dat los ik wel op door de hele dag in het zonnetje te liggen en af en toe te badderen in het meer. Het komt overigens regelmatig voor dat ik denk: he, dit is de plek van de Rohirim en dit is de tuin van Saruman! Ik herken het gewoon... is dat obsessief of niet?

Hoewel ik alleen reis, heb ik nooit het gevoel echt alleen te zijn. Je ontmoet zoveel mensen tijdens het reizen en ondernement samen dingen. Op het moment ben ik wel alleen en eigenlijk vind ik dat ook wel prima. Tijd om weer na te denken over van alles. Jullie zijn regelmatig in mijn gedachten! Met een grote glimlach denk ik dan aan thuis. Niet dat ik heimwee heb, maar gewoon het gevoel dat mijn leven niet beter had kunnen zijn dan hoe het nu is.

Ik vergeet telkens dat het over enkele dagen al kerst is. Heel vreemd dat je hier kerstbomen ziet met lichtjes terwijl het snikheet is buiten. Dan hoor je Mariah Carrey vrolijk zingen terwijl ik probeer af te koelen met een ijsje (welke trouwens gi-gan-tisch groot zijn hier). Eindelijk heb ik besloten waar ik ben met kerst: in de Catlins. Helemaal in het zuiden waar de zeeleeuwen en pinguins op de stranden liggen bij te komen. Met oud&nieuw hoop ik op Stewart Island aan te komen, het eiland van de Kiwi's (de vogels welteverstaan). Kijken of ik er een kan spotten :)

De foto's zijn wederom op m'n facebook te vinden!

Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel liefs van mij,

XXX Eveline