Gebak met zeeleeuwen

Lieve familie en familie,

Gelukkig nieuw jaar aan iedereen! Mijn feestdagen zijn ontzettend gezellig geweest. Van tevoren had ik geen idee waar ik terecht zou komen, maar kerst op het strand met pinguins en zeeleeuwen bleek zeker geen verkeerde optie (anekdote die ik niet snel zal vergeten: ik stond in het water en zag een zeeleeuw op me afzwemmen in een noodvaart. Gillend rende ik de zee uit over het strand, terwijl dit kollosaal gevulde beest me achtervolgde over het strand. Bijna had er in de lokale krant gestaan dat een Nederlandse toerist was opgegeten door een zeeleeuw als kerstdiner).

Het begon in Glenorchy, van waaruit ik door wilde reizen naar de Catlins, een gebied dat compleet afgesloten lijkt van de buitenwereld. 'Mijn' busorganisatie komt daar niet eens, en dus bleek de enige optie om te gaan liften. Vanuit het ene gehucht, Glenorchy, naar Suraty Bay. De afstand was zo'n 300km. Twee minuten nadat ik mijn vinger opstak werd ik al opgepikt. Deze dag heb ik met vier verschillende auto's mee kunnen liften, waaronder een heel lief bejaard stel (zij namen me zelfs mee naar huis voor een kopje thee en het voederen van de lammetjes), een politieagent (deze rit duurde niet lang omdat de agent een dronkenlap moest verwijderen van een bankje in de stad... hardcore crimintaliteit hier) en Fijiaanse familie. Het leven is geweldig omdat je zoveel verschillende soorten mensen ontmoet. Maar ook het avontuur ervan, niet wetende waar je uitkomt en hoe lang het kan duren. Van tevoren had ik nooit gedacht dat ik dit zou gaan doen (dat weet jij maar al te goed Lies ;)) maar het lijkt alsof ik al m'n grenzen verleg. Ik heb geen zin meer om angstig of nerveus te zijn voor alles, aldus doe ik dat dus ook niet meer. Elke dag bepaal ik voor mezelf waar ik zin in heb. Dat betekent dat ik elke dag gebak eet (mijn voornemen voor het nieuwe jaar was minder zoetigheid eten... dat hield ik 11 uur vol), soms uren lang op het gras zit en niks doe, uren in mijn dagboek schrijf, fantaseer over van alles etc. Het leven is hier luilekkerland en voorlopig heb ik er nog geen genoeg van!

In de Catlins heb ik dus mijn huidige reisgenoten ontmoet (uit Duitsland en de VS). Zij hebben een auto en dus kunnen we gaan en staan waar we maar willen. Elke dag zijn we zo'n 10 uur op stap om te wandelen en van alles te bezoeken. Een hele intensieve manier van reizen. Het klint onwijs verwaand, maar ik denk dat ik een paar dagen rust neem. Mijn plan was om in het zuiden te blijven maar inmiddels ben ik al bijna 1000 km uit mijn geplande route. Binnen twee dagen probeer ik deze afstand wederom af te leggen (met de bus ipv liften, zo optimistisch ben ik namelijk ook weer niet) om te beginnen aan de Milford Track, een wandeling van 53km door de fjorden. Dit is hetgeen waar ik van tevoren misschien wel het meeste naar uitkeek, dus ik ben benieuwd. Het is jammer dat je regelmatig afscheid moet nemen van reisgenoten. Ik heb gehuild van het lachen met deze mensen en ik ben gek op ze. Maar dat is ook weer het mooie van reizen, je ontmoet zoveel mensen. Soms verlang ik zelfs naar een eenzaam moment waarin ik een hele dag tegen niemand hoef te spreken. Een goede balans van gezelschap en isolatie is dus ultiem.


Inmiddels ben ik zes weken weg en ik merk dat het 'nieuwe' van het reizen af is. Ik denk regelmatig aan thuis, met een glimlach op m'n gezicht. Reizen is fantastisch, maar het doet me ook realiseren hoeveel waardevolle dingen ik thuis heb. Het zet je aan het denken wat je belangrijk vindt in het leven. Voor mij zijn de mensen waar ik om geef een van de meest waardevolle dingen die ik heb. Ik geniet onwijs van mijn tijd hier, maar weet ook zeker dat ik weer een geweldige tijd heb als ik thuis ben. Mis jullie stiekem wel :)

XXX