Sandlfies en goed gezelschap...

Lieve lezers,

De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. Voor mijn gevoel was mijn vorige post een paar dagen terug, maar ik realiseerde me dat het langer geleden moet zijn geweest. Nog nooit ben ik zo gedesorienteerd in tijd geweest geloof ik. Voor mn gevoel is het immers elke dag weekend. Maar schrale troost voor jullie, want ook tijdens mijn reis moet ik werken, vanaf overmorgen welteverstaan. 

Anyway, mijn vorige post eindigde met het afscheid van mn twee Amerikaanse en Duitse reisgenoten. Dat viel me zwaarder dan ik had gedacht. Mijn eerste dag alleen was in Christchurch, wat momenteel een troosteloze boel is. Ik lag in een trillend bed vanwege de naschokken van de laatste aardbeving. Na een busreis van zon 13 uur met knallende hoofdpijn en misselijkheid had ik het helemaal gehad met mn reis. Ik was de plezier in het reizen al een paar dagen zoek en vroeg me af in hoeverre ik kon genieten als ik het niet kon delen met anderen. Ik miste thuis, de vertrouwdheid en gezelschap... Op zon moment realiseer je je wel hoever je van huis bent. Alle smalltalks met onbekenden had ik helemaal gehad en ik sloot me er een tijdje van af. Door twee dagen aan het strand in Te Anau gezeten te hebben zonder ook maar iets anders te doen dan te schrijven en muziek te luisteren, kwam ik er weer bovenop. Reizen is prachtig en intens. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die niet begrijpen dat reizen niet alleen maar ontspannen en lol maken is. Als dingen even tegen zitten kan je je soms behoorlijk alleen voelen (althans, als ik voor mezelf mag spreken). Je bent compleet afhankelijk van jezelf en hoewel mensen onwijs behulpzaam zijn, blijft het contact altijd oppervlakkig. Logisch, maar soms heb ik wel behoefte aan meer. Een goed gesprek op zn tijd doet me erg goed. 

Enfin, in de tussentijd heb ik de Milford Track gelopen, een wandeling van 53,5km door de fjorden. In de natuur voel ik me het fijnste en dus deed deze wandeling me erg goed. De beschaving was ver van de track verwijderd en dat betekende weinig luxe. 40 mensen deden deze wandeling maar je kon onafhankelijk lopen, zolang je elke nacht in een volgende hut sliep. Er deden veel kiwis (Nieuw Zeelanders) mee aan deze wandeling, weer eens wat anders dan de overdosis aan Duitsers. Omdat ik alleen reisde was het contact maken erg gemakkelijk en volgens mij heb ik met elk individu uit de groep gepraat, gelachen of spelletjes gespeeld. Mijn naam raakte vrij snel bekend na mijn allergische reactie op de sandflies. Overal waar ik gestoken was zwelde ik op. Mijn gezicht was enigszins onherkenbaar door de zwellingen en het leek alsof ik een tweede kin onder mijn rechterwang had. Over mijn voeten nog niet gesproken, deze hadden twee maal de normale volume. Lopen lukte me haast niet en dus moest er contact opgenomen worden met een arts in Te Anau. Deze situatie heb ik afgelopen augustus nog meegemaakt, zucht. Een flinke dosis van antihistamina zorgde er echter voor dat m'n voeten een aantal dagen later afnamen in grootte. Bijwerkingen waren slaperigheid waardoor het voelde alsof ik gedrogeerd de wandeling liep. Ik hield mezelf al wandelende wakker met chocola en snoep (was zo vervelend nog niet). Desalniettemin heb ik de wandeling in een razend tempo afgelegd. Wat was het mooi, onbeschrijflijk mooi. Tegelijkertijd gaf het me de tijd om na te denken over van alles omdat ik alles alleen wandelde. De gedachten gingen over de meest filosofische onderwerpen en het fantaseren over een douche en een fatsoenlijke maaltijd. Dat ik vier dagen niet kon douchen en elke dag al om zes uur opstond deerde me niet. Weg van de maatschappij en moderne technieken deed me goed. Compleet gebroken na afloop, werden we als groep afgezet in Milford Sound, de plek waar ik het meeste naar uitkeek. Deze omgeving heb ik gedetailleerd getekend waardoor het voelde alsof ik de omgeving al heel goed kende, alsof ik me eigen tekening inkwam. Ik voelde me nietig klein tussen de immens hoge fjorden, prachtig. Ik besloot er een extra nacht te blijven. Ondanks de grote hoeveelheid regen heb  ik intens genoten. Naar mijn mening zag alles er nog mooier uit door de dreigende wolken. 

Via Te Anau ben ik al liftend doorgereisd naar Wanaka. Ik leef momenteel in een langdurig impulsieve bui waardoor ik sochtends nooit weet waar ik smiddags heen reis en met wie. Voor de bussen ben ik meestal te laat en dus is het met m'n duim omhoog langs de weg. Gister in de gietende regen, hetgeen perfect werkte omdat iedereen me uit meelijden meenam! Inmiddels heb ik een verzameling van businesskaartjes en adressen van alle mensen die me oppikten, in het geval ik in de problemen kom. De helft is van (vermoedelijk) miljonair, geruststellend gevoel haha!! Tijdens deze autoritten heb ik over het algemeen de beste gesprekken, fantastische mensen die je zo tegenkomt. Met de laatste van gister ben ik zelfs uit eten en naar de bios geweest. Bijzonder hoe je dagen altijd weer anders lopen dan je van tevoren ooit zou denken. Het ontmoeten van mensen vind ik intussen het meest interessante van reizen. Gek hoe je soms helemaal genoeg van mensen hebt en enkele uren later dringende behoefte hebt aan gezelschap. Haat-liefde verhouding lijkt het wel. Mijn verlegenheid lijkt intussen verleden tijd. Als ik behoefte heb aan mensen, spreek ik ze willekeurig aan. 

Vanaf overmorgen breekt er een nieuwe fase aan: werken. In Franz Jozef kan ik twee weken in een hostel werken voor 2,5 uur in ruil voor accommodatie. Genoeg tijd dus om dingen voor mezelf te doen. Foto's van de afgelopen weken zal ik zo snel mogelijk op m'n Facebook zetten trouwens. Zitten wel wat leuke tussen :)

Heel veel liefs en xxx

Eveline

Ps: mis jullie! En Nederland is ook zo verkeerd nog niet, realiseer ik me langzamerhand, eigenlijk...