Van toerist tot immigrant

Lieve lezers,

Terwijl in Nederland alle bomen vermoedelijk langzaam hun blaadjes beginnen te krijgen, raken de straten in Nieuw Zeeland er steeds meer mee bezaaid. Dat de herfst is binnengetreden is goed te merken; het is kouder, natter en de kleuren van de natuur beginnen langzaam te veranderen. Soms vergeet ik even dat er na een half jaar van zomer, toch een keer een einde aan moet komen. Truien en jassen gaan weer aan en de slippers zijn alleen op zonnige dagen nog acceptabel. Overigens hebben ze in NZ nog nooit zo'n slechte zomer gehad als dit jaar. Soms krijg ik het idee alsof de hele pacific zich uitstort over het land. Met de overgang van het seizoen is tevens mijn manier van leven veranderd. Van rondreizende backpacker tot armoedige immigrant. In mijn vorige bericht vertelde ik jullie over mijn jaloersmakende carriere als appel- en perzikplukster, maar intussen ben ik alweer twee banen verder. En wat voor...

De afgelopen weken in Napier waren soms gekmakend en puur geestdodend. We wachtten allemaal op het begin van het kiwiplukseizoen, maar zolang het regenen aanhield, soms tot 50 uur nonstop, konden we geen kant op. Drie films achter elkaar kijken was de dagelijkse gang van zaken, en zelfs die manier van leven wordt saai wanneer je vastgeroesd op de bank ligt. Van een op andere dag kreeg ik echter een tijdelijke baan aangeboden in een appelfabriek, werken van 18.00 tot 24.00. Smachtend naar geld zei ik 'ja' en een uur later stond ik al in de fabriek. Ik had gedacht dat ik intussen al wel wat extreme klootzakken had ontmoet, maar dat deze nieuwe baas de top ruimschoots zou overtreffen had ik niet aan zien komen. De regel: 'arbeit macht frei' bij de entree van de fabriek had eigenlijk al belletjes moeten doen rinkelen. De Argentijnse vriend kreeg tijdens de eerste uitleg direct te horen dat de baas hem niet mag want 'fucking southern Americans are fucking lazy'. Deze rascistische narcist was redelijk generaliserend en schoof dat niet onder tafels en stoelen. Over alle culturen, behalve de Aziatische (deze mensen werken immers als emotieloze machines), viel er eindeloos te klagen. Mijn functie als selecteerster van rotte appels aan de lopendeband was nog bedroevender dan dat het klinkt. Met mijn, toch niet al te overdreven, lengte brak ik haast mn nek op deze machines. Mijn hoofd was constant naar beneden gebogen om de appels met zelfs de kleinste schoonheidsfoutjes, genadeloos weg te gooien. De hoeveelheid appels die de test niet doorstaan is schrikwekkend en ik had haast met ze te doen. Tja, van uren naar appels staren wordt je een beetje simpel in je hoofd. Soms vroeg ik me, in een moment van complete verstandsverbijstering, af wat ik deed en had ik een aantal seconden een blackout. Mijn lichaamspositie veranderde niet gedurende deze zes uur en mn nek ging zo verschrikkelijk pijn doen dat ik regelmatig mijn armen strekte. De lopendeband wacht echter niet dus vijf seconden pauze is al finaal, vooral als je baas je vijf uur lang naast je staat te controleren op elke appel. Een keer tijdens het uitrekken kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd dat ik een zwak persoon was. Ik stond op ontploffen en was in staat die complete lopendeband los te rukken en naar zn hoofd te gooien. Deze fantasie was waarschijnlijk in mn hoofd echter toffer dan in de mogelijke realiteit. De band staat er dus nog, helaas. En toch, geloof het of niet, dacht ik constant tijdens het werk: wat een fantastische ervaring is dit. Zo'n gruwelijke baan wordt dan haast interessant. Lager dan dit kan ik vermoedelijk niet meer zinken, dus het was fascinerend om die bodem gezien te hebben. Werkelijk waar, het zet je wel aan het denken. Het verzoek van mijn baas om er elf uur per dag, zeven dagen per week te komen gaan werken, heb ik vriendelijk afgeslagen. Ik mag dan in geldnood zitten, maar onder deze omstandigheden ga ik niet meer werken, daarvoor heb ik iets teveel trots en eigenwaarde geloof ik. Ik doe nog liever in een apenpak de klompendans voor geld.

Dat alles op zn pootjes terecht komt en dat situaties constant veranderen, is wel weer gebleken. Ik ben intussen gepromoveerd tot kiwiplukster. Even veelzijdig als mijn vorige baantjes, maar toch hoger in status en inkomen. Ik werk nu zeven dagen in de week en dus is mijn lichaam behoorlijk vermoeid, maar dat is prima want de werksfeer is goed. Ik werd haast achterdochtig toen ik merkte dat mn nieuwe baas eigenlijk super vriendelijk is. Spijtig genoeg kan ik alleen geen kiwis meenemen om te eten, ze zijn namelijk pas over drie maanden goed. Sterker nog, deze kiwis liggen pas over zes maanden in Nederland in de winkels, wanneer het 'kiwiseizoen' begint... We lopen gewoon zes maanden achter! Vermoedelijk verandert deze baan me in een vrouwelijke hulk als het op uiterlijk aankomt, mijn schouders en rug worden goed getraind. En hoe hypocriet het ook klinkt in vergelijking met het begin van mijn verhaal, hopen we al dagen op regen zodat we een keer een dag vrij hebben, om bij te komen en de was te doen. Ik raak intussen door mijn ondergoed heen en heb geen zin om uit nood in mijn bikini te gaan werken. 

Terwijl ik steeds langer van huis ben, begint de verstreken tijd als steeds korter aan te voelen. Tijd wordt een relatief concept. Sommige mensen die ik ontmoet gingen reizen met het idee een half jaar weg te zijn van huis, maar zijn uiteindelijk na drie jaar nog onderweg. Een enkeling vindt zichzelf na zeven jaar nog rondzwervend. Fascinerende mensen vind ik dat, het zijn mensen met een verhaal en die volledig voor zichzelf hebben gekozen zonder de grijze massa te volgen. Constant verhuizen naar een nieuwe stad met nieuwe mensen, straten en sferen. Een leven dat me eigenlijk wel heel goed bevalt. Ik weet dat ik ben aangewezen tot kutbaantjes en een moment alleen heb ik, afgezien van douchen en toiletbezoekjes, ook al maanden niet gehad. Mijn maaltijden zijn al vier weken exact hetzelfde, tot de smaak van de jam toe en ik spendeer zon 20 euro per week aan eten, hetgeen de kwaliteit ervan wel weerspiegelt. Shoppen komt niet meer in mijn vocabulaire voor en ik voel me al decadent als ik een keer een glas fris drink. Maar ik vind deze primitiviteit van het 'luxere' nomadenbestaan prachtig en geniet van elk moment, hoe fijn of vervelend dan ook. Ondertussen zit ik namelijk in mijn droomland en hop ik zo verder naar andere bestemmingen om hetzelfde ritueel weer van vooraf aan te beginnen. Hoe meer ik mijn horizon verbreedt, des ter kleiner de wereld lijkt te worden. 

Heel veel liefs,

Eveline

Ps: mijn excuses aan iedereen die me mailt en die al weken (of maanden) op antwoord wacht. Ik ben een ramp in vlot reageren, hetgeen niet betekent dat ik het niet waardeer! Dat dat even duidelijk is :) Ik antwoord met enige vertraging...