Een beetje verliefd op Franz Josef

Lieve iedereen,

Bedankt voor alle lieve berichtjes op m'n verhalen en foto's. Elke keer word ik helemaal enthousiast als ik ze lees! 

In mijn vorige post schreef ik dat ik in Franz Josef zou gaan werken in een hostel in ruil voor accommodatie, en dat ik erg benieuwd was naar wat me daar te wachten zou staan. Dat ik zo verliefd zou worden op het gehuchtje en de mensen had ik nooit gedacht bij aankomst. Het dorpje bestaat uit slechts twee straten en bezit, godzijdank, een kleine supermarkt. Met een minuut heb je de hoofdstraat gezien en ken je iedereen al bij naam, bij wijs van spreken. Tijdens mijn tweede werkdag besloot ik slechts een week te blijven in plaats van twee. Ik wilde zo snel mogelijk weg, mede dankzij mijn gruwelijke baas en het feit dat ik niet meer 24 uur per dag vrijheid had. Ik was helemaal niet meer gewend om iets te moeten. Deze verwaande 'inbreuk' op mn vrijheid schrok me erg af!  Mn  snottebelle baas staat in het gehucht bekend om zijn vreselijke gedrag. Deze kerel heeft ongetwijfeld een zesdubbele persoonlijkheidsstoornis, maar welke exacte combinatie weet ik nog niet. Menig werknemer heeft het hostel verlaten vanwege zijn agressiviteit. Hij bezit het vermogen om me bijna spontaan te laten huilen in slechts enkele minuten van communicatie. Maar ik wilde me niet weg laten werken door deze heer en tegelijkertijd vormde zich een front van 'anti-Ray' leden, namelijk mijn kamergenoten. Deze bestaat uit een Chinese dame, Duitse knul en dame. Met elkaar hebben we zoveel lol dat we de verplichting van werk soms vergeten. We nemen elkaar regelmatig in de maling door bijvoorbeeld elkaars lattenbodem te verwijderen, water in elkaars nek te gieten and so on. Doordat je de hele dag samen bent bouw je onwijs snel een band met elkaar op. Ik ben zo gek op ze dat ik heb besloten om mijn tijd hier te rekken tot de laatste seconde. Deze twee straten in Franz Josef zijn mijn tweede thuis geworden. Elke morgen is het uitzicht weer een verassing omdat het weer zo wisselvallig is. Ik heb niet vaak zon mooie en indrukwekkende omgeving gezien. Er zijn hier tal van wandelingen om te doen en je kan zelfs de gletsjer bezoeken. En ik vind het niet eens beschamend meer, maar de gletsjer heb ik in deze twee weken nog steeds niet bezocht en de meeste paden zijn door mij nog onbewandeld gebleven. (weliswaar heb ik een gratis helicoptervlucht boven de gletsjer kunnen regelen in ruil voor een krat bier. Nooit gedacht dat ik dat soort dingen zou vragen!) Van tevoren nam ik mezelf voor alles te gaan doen en boeken te gaan lezen. De boeken liggen weg te stoffen. In de afgelopen twee weken heb ik voor mezelf ontdekt dat het meest belangrijke van reizen het ontmoeten van mensen is en absoluut niet de verplichting van plekken bezoeken. Ik voel me goed hier en krijg overal zelfs korting als 'local' (ik ben intussen vaste klant bij de plaatselijke bakker, elke dag probeer ik een nieuw gebakje!) Het is bijzonder om te zien dat je je zo snel thuis kan voelen in een gehucht zo afgelegen als deze. Iedereen kent elkaar en het is een grote familie. Met pijn in m'n hart zal ik hier komende week afscheid nemen. Maar het is goed zo, het zal namelijk voor altijd als een prachtige herinnering in mn geheugen gegrift staan. En bovendien ga ik een onwijs toffe nieuwe fase in, namelijk samen met mn nicht drie weken door beide eilanden reizen. Het zuidereiland ken ik haast als mn broekzak, maar het noordereiland blijft een verrassing. Ik heb nu in ieder geval meegemaakt hoe het is om voor drie weken in een dorp te wonen. En dat bevalt goed :)

Ik denk soms nog terug aan mn downmoment van een aantal weken terug. Ik zag het nut van mn reis niet meer in en was alle nieuwe contacten spuugzat. Nu kan ik me echter niks mooiers meer indenken. Bizar hoe je gevoelens tijdens het reizen zo kunnen fluctueren. Soms voelt het alsof ik in de afgelopen maanden vijf jaar ouder ben geworden. Zoveel beslissingen zelfstandig moeten nemen en zowel zielsgeluk als verdriet niet kunnen delen met thuis. Maar dat begin ik te accepteren. Ik ben hier voor mezelf, net als dat de rest van mn leven voor mezelf is. Ik denk veel na over hoe ik mn leven in wil delen en kom daarbij regelmatig tot het besef dat het 'gewone leven' in de maatschappij voorlopig niet mijn ding is. Zolang de stabiliteit in mn leven nog niet nodig is, wil ik er alles uithalen. Het leven is veels te kostbaar om dromen te laten voor wat ze zijn. Wat ben ik blij met mn naiviteit, want heeft me de bevestiging gegeven dat je meer uit het leven kan halen dan je denkt en dat de wereld mooier is dan het beeld dat de media schetst. Ik ben altijd al een dromer geweest maar ik denk dat mijn idealen nu groter zijn dan ooit. Als je iets echt graag wilt en genoeg discipline hebt, is weinig onmogelijk.. Ik weet dat mn verhaal niet zozeer een reisverslag is gebaseerd op feiten, maar alle verhalen vertellen kan ik altijd nog als ik thuis ben. Ik wil jullie alleen een stukje van mijn veranderende gedachtengang meegeven. Mn oude manier van denken en handelen kan ik me steeds minder goed voorstellen. Ik ben vrijer geworden in mn hoofd en dat voelt goed. 

Liefs van een gelukkige Eveline