Culturenmoes met heimwee

Lieve lezers,

Over elf dagen had ik oorspronkelijk terug geweest in Nederland. Dan had ik gehoopt op een leuke 'welcome back' feestje waar ik iedereen weer had gezien. Een moment waar ik al vaak over gedagdroomd heb. Er zijn zoveel verhalen die ik jullie wil vertellen en fotos om te laten zien. Na een paar dagen van bijkomen had ik weer op zoek gegaan naar een passende baan ter navolging van mijn studie en een kamer voor mezelf. Gek idee dat mijn leven er dan zo anders had uitgezien. De afgelopen week heb ik hele dagen gevuld met deze gedachten. Ik kijk uit naar het weerzien van jullie allemaal. Het heeft me vaak doen afvragen wat ik nog in hemelsnaam doe hier in het regenachtige Napier. We wensten allen een dag van regen om bij te komen, maar kregen er zeven voor in de plaats. Terug in de isolatie van het hostel en zonder geld geen kant op kunnen. Ik voelde aan alles dat dit een hele slechte invloed had op mijn humeur en op de zwartste dag voelde ik constant de neiging om te huilen en in bed te liggen. Dit kwam door meerdere factoren. Gebrek aan geld, koud en regen, vrienden die doorreizen om ergens anders meer geluk te hebben met het vinden van een baan... Tot aan deze week bouwde ik iets 'stabiels' op en voelde het hostel aan als een thuis met familie. De constante afbrokkeling van vertrouwdheid deed me verlangen naar thuis. Vorken veranderen hier nog net niet in lepels, weinig blijft lang hetzelfde. Een concept waar ik een haat en liefdeverhouding mee heb. De vrijblijvendheid in alles is enerzijds 'priceless', maar kan op mindere momenten veel onder je voeten vandaan halen. Het weer verbeterde echter met pasen en zodoende konden de kiwis weer geplukt worden. Acht uur lang heb ik nonstop naar mijn eigen muziek geluisterd, terwijl ik op de automatische piloot duizenden kiwis heb geplukt. Wat dat betreft is dit een hele aangename baan want het geeft alle ruimte om na te denken over de meest uitlopende onderwerpen ('welke eikel heeft het walgelijke gerecht van stamppot andijvie bedacht?' tot 'met welke overtuiging wil ik mijn leven leiden?'). Klaarblijkelijk ('apparently' klinkt toch echt beter) heeft het me goed gedaan want ik begrijp weer waarom ik hier zit en langer wil blijven. Ik geniet weer van de eenvoud en besef me dat ik het mezelf soms niet zo moeilijk moet maken, ook al horen de downmomenten evenveel bij het reizen als de goede. Het is goed dat een medaille twee kanten heeft, anders zou je de mooie kant minder kunnen waarderen.

De mengelmoes van culturen tijdens het reizen vind ik zowel fascinerend als vermakelijk. Vooroordelen zijn er genoeg in deze wereld en naar mijn mening liggen deze eigenlijk niet altijd ver van de werkelijkheid af. Voordat ik boze reacties krijg wil ik mezelf indekken: je kan niet een heel volk over een kam scheren en je moet personen altijd als individu benaderen. Maar laten we eerlijk zijn, gedragingen en mentaliteiten verschillen wel degelijk tussen de verschillende continenten. Ik vind het heerlijk om voor mezelf een beeld te schetsen van de nationaliteiten die ik hier ontmoet. Politiek correct gezegd, kan je er veel van leren. De verschillen zijn zelfs al terug te vinden in de manier van kiwiplukken. Zo zijn Europeanen akelig gestructureerd en maken ze het liefst een vijf-uren kiwi-plan. 'Jij plukt de zestig centimeter aan de rechterkant, dan doe ik de middelste zestig centimeter...' Het liefst plukken we synchroon en in een vast ritme. De Aziaten werken als machines, maar hebben helaas hun lengte tegen zich. Op hun tenen plukken ze de meest perfecte kiwis, haast schuldig voelend als ze niet de juiste grootte weten te vinden. Je zal ze niet snel openlijk horen klagen, werk is werk. De werknemers uit Oceanie (lees: Tonga, Samoa, Fiji etc) hoor je drie velden verder plukken. Dit lijken de meest vrolijke mensen ter aarde waarbij het woord 'stress' nog niet in het woordenboek is opgenomen. De conversaties lijken soms wat primitief, maar wat maakt het uit want deze mensen maken van een geestdodende baan als dit nog een prettige aangelegenheid. Helaas hebben we geen Afrikanen, Noord Amerikanen en Antarticanen (Antartikaas, Antartikanianen, Antikanen, whatever) in onze groep, maar last but least de Zuid Amerikanen... Structuur is ver te zoeken en Europeanen raken compleet gestrest van de 'plukimpulsiviteit' van deze Latinos. Compleet random plukken ze in het rond, maar eerlijk gezegd kan je niet lang gefrustreerd blijven door deze Romeos. De 'hi sweetheart' en 'my love' dwarrelen als muziek door de plantage. Als ze geen kiwi in hun handen hebben dan zijn het wel je handen om een kus op te geven. Deze softe machos kunnen uren over de schoonheid van liefde zwijmelen. Als koude Eurpeanen luisteren we fronzend naar de lofzangen van dit warme volk, Aziaten kijken geschrokken en de werknemers uit Oceanie zijn alleen maar geamuseerd en wederom drie velden verder te horen vanwege hun gelach. Prachtig hoe de culturen hier elkaar ontmoeten en in de meest basale werkzaamheden hun verschillen laten zien. Het doet me denken aan de situatie in Nederland en hoe er altijd geklaagd wordt over andere culturen. Natuurlijk kan ik ook zeggen dat Europeanen neurotisch zijn, Aziaten te gesloten, Oceaniers sloom en Zuid Amerikanen lui, maar daar wordt de wereld ook niet beter van. Het maakt dat ik alleen maar meer van de wereld wil zien, erachter wil komen hoe mensen met andere mentaliteiten hun geluk vinden. De manier die mii is aangeleerd is een van de vele mogelijke, maar hoeft niet per se het beste bij me te passen. Ik wil het wiel voor mezelf opnieuw uitvinden. Een betere manier dan door rond te reizen bestaat er niet, en dus wordt mn welkom terug feestje even uitgesteld.

Liefs xxx

Ps: mijn excuses voor spelfouten... Zo blijkt 'vastgeroesd' in mn vorige blog eigenlijk met een 't' te zijn... Zucht.