Kleine meid, grootse plannen :)

Lieve lezers,

Laat ik deze keer eens niet beginnen met het feit dat de tijd voorbij is gevlogen, ook al zou ik hiermee de waarheid spreken.  Ik kan wel stellen dat er sinds mijn vorige verslag in veel fronten een hoop is veranderd. Als de tijd in werkelijkheid zo snel zou gaan als het voelt, zou ik de leeftijd van 30 al zijn gepasseerd. Maar de afwezigheid van grijze haren besvestigt voor mij dat ik nu 'slechts', bijna vier maanden weg ben.

Mijn nicht Krista is twee weken geleden vetrokken naar Nederland. We hebben samen een geweldige tijd beleefd. In drie weken de twee eilanden bezocht en 4500 km afgelegd in onze flowerpower bus. Het voelde vreemd om ons huis op wielen weer in te moeten leveren. Tegelijkertijd een opluchting dat we dit zonder enige blikschade hebben kunnen doen. Ik hoop overigens dat de muffe slaaplucht en aromas van de natte handoeken inmiddels zijn weggewaaid, maar misschien heeft ie daar nog een extra week voor nodig. Deze manier van samen reizen vond ik onwijs leuk. Het is fijn als je alle mooie dingen kan delen met iemand van thuis. Bovendien staat ons bij thuiskomst een potentieel glansrijke carriere te wachten als het Hollandse pannenkoekenduo. De pannenkoeken met spek zijn nu ook bij onze oosterburen geintroduceerd met grote dankbaarheid vanuit hun kant. Maar na de bus moest ik ook mn lieve nicht weer inleveren :( Ik vond het vreemd om na het afscheid weer in mn eentje terug te lopen naar het hostel. Sinds zes weken van gezelschap was ik weer alleen. Welliswaar niet voor lang want de volgende dag werd ik na een busreis van 10 uur (word al behendig in lange afstanden afleggen) in Gisborne opgepikt door een Argentijnse vriend die ik heb ontmoet in Franz Josef. Samen zouden we op zoek gaan naar een baan, geld begon nu toch een serieus onontkoombaar concept te worden. Ik kwam terecht in een akelig groot vervallen gebouw. De binnekant van dit hostel was echter nog veel schrikwekkender. Het was er onwijs ranzig en overal lagen etensresten. Ik was er de enige Europeaan en voelde me redelijk misplaatst in deze hechte Zuid Amerikaanse gemeenschap. Er werd alleen in Spaans gecommuniceerd en of ze het over de kleur van doperwten hadden of over de literatuurlijst van Shakespeare, Joost mocht het weten. Ik had nooit gedacht dat het zo frustrerend kon zijn als je in geen enkel opzicht onderdeel kan zijn van communicatie, behalve door vriendelijk te lachen. Ik was dan ook opgelucht om te horen dat ik in Napier aan de slag kon als fruitplukker. Dezelfde dag hebben we bustickets gekocht en zijn we naar de volgende stad vertrokken. Napier, een art deco stad waarbij ik het gevoel krijg in de film Grease te lopen. Ja, hier kan ik wel een tijdje leven. Ons nieuwe hostel was wederom luidruchtig, deze keer gevuld met Duitsers. Meer mijn types en ik voelde me er al meer thuis. Helaas gold dit voor heer Argentijn niet, hij miste de Latinos in Gisborne. Blijkbaar zoek je onbewust dan toch naar 'continent-genoten' om je meer thuis te voelen. Enfin, al mn administratie is geregeld, ik heb een Nieuw Zeelands sofinummer en een kiwibankrekening. Het voelt goed om aan de andere kant van de wereld opnieuw te kunnen beginnen zonder hulp van thuis. Tevens hadden we dus een baan gevonden als fruitplukker. Het is inderdaad niet mijn droomcarriere, maar het levert geld op. Van tevoren werd ik constant gewaarschuwd dat appels plukken zo zwaar is, vooral voor meisjes. Deze constante onderscheid in sekses frustreerde me mateloos. Wat nou, meisjes zijn zwakker. Voor mij een reden om deze baan juist aan te nemen. Half zes ging de wekker en om zeven uur stonden we al bovenop de ladders te balanceren. De geplukte appels stop je in een mand die om je nek hangt. Deze weegt tot zon 20 kilo, maar vanwege mn eigen backpack ben ik niet meer zo snel ondersteboven van een zwaar gewicht. Ik kreeg wel een lichte beroerte van het krat waar de appels in moesten, we zouden namelijk per krat 30 dollar (bruto) betaald krijgen. In een krat gaan zon 2500 appels... Dit werkte vrij demotiverend! Bovendien kreeg ik onwijs trek van al die rode en sappige appels... Zodra mn supervisor weg was, ging ik op de top van mn ladder zitten en at ik er snel een weg. Met keus uit zon 2000 appels nam ik de moosite en meest rode. Ik moet zeggen dat ik lekkere heb geplukt! Maar Moses kriebel, dit werk was echt zwaar. Zo slecht deed ik het echter niet want ik plukte meer appels dan de nieuwe heren. Dat er vreselijker werk was dan appels plukken wist ik toen nog niet, maar heb ik zelf ondervonden tijdens het plukken van perziken. Dit werk leverde me bovendien maar vier euro per uur op. Ik voelde me een werknemer van de laagste rang en vroeg me af of ik in mijn slaap onbewust naar Azie was verhuisd. Godzijdank mag ik vanaf dinsdag kiwis plukken, dit schijnt alweer een upgrade te zijn. Het werk hier is fysiek zwaar en geestdodend saai, maar om eerlijk te zijn vind ik het prachtig. Wat een mooie en goede ervaring. Nog nooit eerder ben ik direct na werk naar bed gegaan en in diepe coma beland van vermoeidheid. Ik begin zelfs al bedreven te worden in contracten ondertekenen: drie in een week! Wat nou economische crisis! Dan zit ik hier in nz beter dan in nl. Hetgeen gelijk een brug is naar mn volgende alinea...

Over twee weken zou ik oorspronkelijk doorreizen naar de Cookeikanden en over anderhalve maand zou ik al thuis zijn. Mijn woordkeuze verraadt het al, deze plannen zijn van de baan. Al maanden ben ik tot in mijn diepste hersencellen plannen aan het maken voor verdere reizen. Als je eenmaal bent begonnen wil je alleen maar meer. Alle mogelijke combinaties van landen en reisvormen hebben de revu gepasseerd, maar bij geen van allen voelde ik genoeg overtuiging. Dat ik het minder ver moest zoeken, realiseerde ik me toen plotseling het licht in mijn bovenkamer aanging. Waarom zou ik niet simpelweg in NZ blijven, het land waar ik zo verliefd op ben geworden en wat bijna evenveel als thuis aanvoelt als mijn geboorteland. Zo simpel maar zo logisch! De Cookeilanden skip ik en na mijn bezoek aan de USA keer ik voor onbepaalde tijd terug naar Nieuw Zeeland. Vanuit economisch oogpunt zou het zelfs verstandig zijn om door te reizen naar Australie voor werk, wat toch slechts 100 euro van nz verwijderd is. De wereld ligt voor me open en ik voel me vrij als een vogel. Het reisavontuur gaat voor mij nog even door, zonder enkele concrete plannen, behave mn vliegticket terug naar Auckland. Ik kan terug naar nl zodra ik die behoefte heb, ik ben immers toch nergens aan verbonden. Dit betekent overigens niet dat ik zwem in het geld, voordat jullie je afvroegen hoe ik dit kan bekostigen, haha. Ik zal moeten werken voor mn geld, werken om uberhaupt dit land uit te kunnen komen. Maar ik ben overal toe bereid, ik weet namelijk dat als je iets echt graag wilt, je het kan bereiken zolang je er maar hard genoeg voor werkt. Ik wil geen extreem rechtse rakker worden, maar geloof wel dat je veel in eigen hand hebt. Dit komt mij ook niet allemaal zomaar aanwaaien en ik werk nu harder dan ooit tevoren om ook maar iets te sparen. Vertel mij dus niet dat reizen als deze niet mogelijk zijn... Je wil het of je wil het niet. 

Voorlopig ga ik jullie dus niet zien in NL, maar als jullie geld overhebben, kunnen jullie altijd langs komen in NZ of Australie :) Ik sta altijd open voor impulsieve nieuwe avonturen! 

Heel veel liefs,

Eveline